Το The Way He Looks εν το λοκκούμι που σερβίρουν δίπλα που τον καφέν σου. Απλόν, γλυτζίν, όσον πρέπει.
Η βραζιλιάνικη ταινία του Ντανιέλ Ριμπέιρο (Daniel Ribeiro) ξεκινά με θκυο έφηβους, την Τζιοβάνα τζιαι τον Λεονάρτο να διαγωνίζουνται για το ποιος βαρκέται παραπάνω στο σκολείον. Μια εμπειρία τόσον οικουμενική, που επερίμενα να τους δω να σκαλίζουν ΒΡΚΜΕ στα θρανία τους.
Που την πρώτη σκηνήν υπάρχουν χιντς, αλλά σύντομα επιβεβαιωνούμαστε. Ο Λεονάρτο εν διαφορετικός. Εγεννήθηκεν χωρίς την όρασην του, τζιαι η Τζιοβάνα εκτός που φίλη του εν τζιαι βοηθός του.
Το καστ ολοκληρώνεται με την είσοδον του Γκάπριελ, του κλασσικού χαρακτήρα ενός μαθητή που μετακομίζει στην μέσην του εξαμήνου τζιαι που γίνεται το αντικείμενον του πόθου. Σε τούτην την περίπτωση, τόσον της Τζιοβάνας, όσον τζιαι του Λεονάρτο.
Το τι ακολουθεί εν το συνηθισμένο σενάριο ενός coming of age με τους χαρακτήρες να προσπαθούν να καταλάβουν ποιοι είναι τζιαι τι νιώθουν τζιαι να προσπαθούν άτσαλα να διεκδικήσουν την ανεξαρτησίαν τους που την οικογένεια τους τζιαι που το τι αναμένουν που τζιείνους τα άτομα του περίγυρου τους.
Η ταινία έν εστιάζει στο δράμα, αν τζιαι ξέρουμεν ότι υπάρχει. Ο Λεονάρτο παραείναι ερωτευμένος για να τον πειράξει πραγματικά το μπούλιγκ που γίνεται είτε μπροστά είτε πίσω που την πλάτην του (κυριολεκτικά, αφού οι μπούληες εκμεταλλεύκουνται ότι εν μπορεί να δει). Τούτον εν αναπάντεχα ρεαλιστικό κατά την γνώμη μου, αν θυμηθώ την πρώτην φοράν που ήμουν στην θέσην του Λεονάρτο, το περιβάλλον τζιαι οι αντιδράσεις του εννοιάζαν με τόσον λλίον. Η συνέχεια εν ήταν τόσον εύκολη, αλλά δικαιούται τζιαι ο Λεονάρτο τούτην την περίοδον της αθωότητας. Σαν κοινόν, δικαιούμαστεν τζι εμείς που τζιαι που έναν λουκκουμούιν να παν οι πίκρες κάτω. Εν χρειάζεται κάθε ταινία γκέι θεματολογίας να μας κάμνει την ψυσιήν μαύρην.
Υπάρχουν έναν-θκυο σημεία κριτικής που εν μπορώ να μεν αναφέρω βέβαια, αφού τα εσκέφτουμουν όσον ακόμα έβλεπα την ταινίαν. Ο ηθοποιός που παίζει τον Λεονάρτο (Ghilherme Lobo) τζιαι ο δημιουργός της ταινίας οι ίδιοι εν βλέποντες τζιαι έν ξέρω αν είχαν οποιαδήποτε επαφήν με την κοινότηταν των τυφλών στην Βραζιλία. Η ερμηνεία του Ghilherme ξεχωρίζει που τους υπόλοιπους νεαρούς ηθοποιούς στην ταινία, αλλά έν είμαι σε θέσην να πω αν μεταφέρει κάτι αυθεντικό όσον αφορά το κομμάτιν της όρασης. Σχετικά με τούτον εν τζιαι το περιβάλλον γύρω που τον Λεονάρτο. Στο σχολείον έσιει βοηθό, γραφομηχανή τζιαι βιβλία σε μπράιγ, τζιαι η διαδρομή που το σχολείο στο σπίτιν του έσιει πεζοδρόμιο. Ίσως για μέναν τούτα να θεωρούνται πολυτέλειες επειδή έτσι είναι στην Κύπρον, αλλά η ταινία σίουρα δια την εντύπωσην ότι ούλλοι οι χαρακτήρες που βλέπουμεν ζουν στα μέσα-ψηλά κοινωνικά στρώματα. Ίσως μόνον έτσι η ταινία να εμπορούσεν να αποφύγει τόσον πολλά το δράμα.
Όπως τζιαι να ‘σιει, σίουρα δέτε την! Αξίζει.