Τον τελευταίο σχεδόν έναν χρόνο έκαμα ένα σημαντικό βήμα· εξεκίνησα να συζητώ με σύμβολο ψυχικής υγείας. Ήταν μια παροχή του πανεπιστημίου που εσπούδαζα, τζιαι όταν εξεκίνησα ο λόγος ήταν ότι πλέον η φυσική μου υγεία έν μου επέτρεπε να αποδώσω στες σπουδές όπως θα έθελα. Δυσκολία πάνω στην δυσκολία οδηγήσαν με σε μιαν περίοδο βαθκειάς απελπισίας. Ωστόσο, στην πορεία εμβαθύναμεν παραπάνω τζιαι έφτασα να αντικρίζω κάποιους που τους λόγους που με οδηγούν στο να βάλλω στον εαυτόν μου στάνταρ τόσον αφύσικα ψηλά.
Μέσα που τούτην την διαδικασία έκαμα αρκετήν πρόοδο. Έν θα ελάλουν ότι εξεπέρασα το βάρος των ξένων προσδοκιών που κουβαλώ πάνω μου σαν αντιστάθμισμα της γκεοσύνης, αλλά ήταν για μένα μεγάλη επιτυχία να καταφέρω να ξεχωρίσω τις δικές μου επιθυμίες για τον εαυτόν μου τζιαι το μέλλον μου που τες προσδοκίες της οικογένειας μου.
Πρόσφατα εκόλλησα ξανά. Εν πρόοδος το ότι τωρά αναγνωρίζω ότι πολλές που τες επιλογές στην ζωή μου είχαν σαν στόχον να δώκουν στους δικούς μου κάποιον λόγον να εν περήφανοι για μέναν παρόλον που είμαι γκέι, τζιαι ήταν δικαίωση να τους ακούσω να το λαλούν οι ίδιοι ότι το ζητούν σαν αντιστάθμισμα (γιατί θεωρητικά κάμνει το πιο εύκολο για μένα να το ξεπεράσω). Τζιαι όντως, ένιωθα τόσο κοντά στο να μπόρω πλέον να απαντήσω στην πιο δύσκολη που ούλλες τες ερωτήσεις της τελευταίας συνεδρίας. Τι θέλω που τζιείνους; Την τελευταία φορά ήταν αρκετά ξεκάθαρο:
[…] νναι, έχω την απαίτηση οι γονιοί μου να μοιράζουνται την ευτυχίαν μου τζιαι να την υπερασπίζουνται αν κάποιος την αμφισβητά.
Φυσικά το τι θέλω τζιαι το τι μπόρουν να μου προσφέρουν ήταν αρκετά διαφορετικό:
[…] έν θέλω να υπερασπιστώ τούντο πράμα στον κόσμο, γιαυτόν μεν το λαλείς στην Κύπρο - τζιαι έν χρειάζεται να το ψάξω τζιάλλον […]
Τζι ενώ οι εφτομάδες που τότε επεράσαν με μεναν να νιώθω ξανά να νιώθω μιτσής, χωρίς στήριγμα που τους αθρώπους που υποτίθεται εν οι πιο κοντινοί μου, είχα τουλάχιστον την φλόγα του righteous indignation. Μια είδηση που την Ελλάδαν όμως σήμερα ήταν αρκετή να με στείλει κάμποσα στάδια πίσω.
Επέρασα δύο δεκαετίες να αποδέχουμαι, συνειδητά σε κάποιον βαθμόν, ότι έχουμεν ένα deal. Έν θα με βλάψουν άμεσα όσον το τι είμαι έν θα σπιλώσει το καλόν μας όνομα τζιαι εν θα τους βάλει στην δύσκολη θέση να πρέπει να με υπερασπιστούν σε φίλους, συγγενείς τζιαι γείτονες. Ήταν η προφορική συμφωνία μας τότε που ήμουν ακόμα ένας φοϊτσιασμένος έφηβος τζιαι που την ακολούθησα χωρίς σκέψη. Ήταν η συμφωνία που μου εξαναπροτείνονταν στο “δεύτερο κκάμινγκ άουτ” πέρσι τζιαι που μόνον πολλά δειλά τζιαι επιφυλακτικά επροσπάθησα να διαπραγματευτώ.
Η ιδέα των τελευταίων μηνών ότι τζι εγιώ δικαιούμαι να θέλω κάτι τζιαι ότι έν δικαιούνται να μου ζητούν να μεν ζήσω την ζωή μου στην χώρα που εγεννήθηκα μοιάζει τόσον σωστή, τόσον υγιής, τόσον δίκαιη. Τζιαι όμως, έν αντέχει μπροστά στην ιδέαν ότι το να είμαι ο εαυτός μου ίσως σε κάποιες συνθήκες να φέρει τους δικούς μου σε έναν τόσον τραγικό σημείο όπως για την οικογένεια στην Ελλάδα. Κάπως έτσι η φλόγα σβήνει, τζιαι η άτυπη εξορία μοιάζει ξανά η μόνη λύση που μπορεί να δουλέψει τζιαι για τα θκυο μέρη.