Ολλανδία για μιαν μέρα

Έναν που τα ευτυχήματα του να τελειώννεις τες σπουδές σου κατά 75% κατά την διάρκειαν των λοκντάουν εν ότι ακυρωθήκαν οι τελετές αποφοίτησης. Που την άλλην, σημαίνει ότι οι συμφοιτητές σου ήταν που το δεύτερον εξάμηνο διασκορπισμένοι παντού την Ευρώπη τζιαι έβλεπες τους μόνον που τα κουτούθκια του Zoom.

Τες προάλλες, με λλιόττερον notice απ’ ότι θα έθελα (βλ. επόμενον θέμα), οργανώθηκεν έναν ριγιούνιον στην Ολλανδία.

Το ταξίδιν εξεκίνησε χαράματα με το InterCity Express ως την κεντρική Γερμανία τζιαι στην συνέχεια ερίξαμε ταχύτητα για να φτάσουμε σε έναν χωρκόν κοντά στον ποταμόν Εμς, πριν τα σύνορα Κάτω Σαξωνίας τζιαι της ολλανδικής επαρχίας του Χρόνινγκεν. Μετά, τζιαι στερεοτυπικά γερμανικά, έπρεπε να συνεχίσουμε με λεωφορείο ως την πόλη του Χρόνινγκεν επειδή η σιδηροδρομική γέφυρα που ενώνει τες θκυο χώρες εφατσσίθην που ποταμόπλοιον το 2015 (!) τζιαι έσιει 7 χρόνια που η Γερμανία έν αξιώθηκεν να την σάσει. Κουβέντα για άλλον πποστ, αλλά ένι να φρίττεις με την αλλεργία στες επενδύσεις σε βασικές υποδομές στην Γερμανία, άμπα τζιαι έν φκει ισοζυγισμένος ο προϋπολογισμός.

Η αλλαγή που το Βερολίνο στο Χρόνινγκεν έκαμεν μου εντύπωσην. Καταρχάς το Χρόνιγκεν εν έναν μεγάλον χωρκόν. Ενώ έζησα τζιαμαί μόνον 3 μήνες, εν μέσω πρώτου -αυστηρού- λόκνταουν πριν 2 χρόνια, έν εχρειάστηκε να ανοίξω χάρτη για να πάω οπουδήποτε. Τα πάντα ήταν 15 λεπτά με τα πόθκια τζιαι ήταν αρκετό να ακολουθείς τες ταπέλλες. Σαν τουρίστας ουσιαστικά, τούτον ήταν τέλειο. Μάλλον όμως θα επεθάνισκα που την βαρεμάρα αν έπρεπεν να ζήσω τζιαμαί.

Που την άλλην, ούλλες οι τιμές ετριπλασιαστήκαν μετά τα σύνορα. Το κόστος ζωής στην Ολλανδία εν εξωφρενικό, όποθεν τζιαι να το πκιάσεις. Τι τζι αν έσιει πιο χαμηλούς μισθούς, κρίση στέγης τζιαι πληθωρισμό εκτός ελέγχου η Γερμανία, μπροστά στην Ολλανδία έχουμε απίστευτην αγοραστική δύναμη. Για την ώραν.

The Man with the Answers · Sprung ins kalte Wasser (ταινία)

Πριν το ταξίδιν είχα την ευκαιρία να δω την ταινίαν The Man with the Answers (2021) στο Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών του Βερολίνου.

Εθκιάλεξα να προσπαθήσω να δω τούτην την ταινία, ξέροντας ότι έχω τον χρόνο να δω μόνον μια, επειδή έν κυπριακή συμπαραγωγή. Μπορώ να πω βέβαια ότι το μόνον κυπριακό πέραν που την χρηματοδότησην εν ο ηθοποιός Αντώνης Κατσαρής που εμφανίζεται μόνον σε μια σκηνή (βλέπε τζιαι τρέιλερ που κάτω).

Τούτον όμως έν σημαίνει ότι είσιεν κάτι κακόν η ταινία. Αντίθετα, θεωρώ ότι αξίζει να την δει κάποιος. Για μέναν εξεχώρισεν η ερμηνεία του Έλληνα, του Βίκτωρα (Βασίλης Μαγουλιώτης) τζιαι η σκηνοθεσία που πκιάννει εντελώς το πνεύμα του gay male gaze ώστε χωρίς να σου πει ποτέ με λέξεις ότι οι χαρακτήρες έλκουνται ερωτικά καταφέρνει να το μεταφέρει χωρίς χώρο για ασάφεια. Έν ισχυρίζουμαι ότι έν κάποια καινοτομία της ταινίας, αλλά πιο πολλά δείχνει ότι οι ταινίες τζιαι σειρές που επαρακολούθησα ως τωρά τείνουν να εν γραμμένες τζιαι σκηνοθετημένες που στρέιτ άτομα τζιαι άρα οι χαρακτήρες αγωνίζουνται να με πείσουν ότι εν γκέι με τα λόγια τους.

Μια αδυναμία της ταινίας εν ο μη-συμπαθητικός χαρακτήρας του Γερμανού, του Ματίας. Στες μέρες μας, το να γράφεις έναν χαρακτήρα που εν χωρίς υπερβολή ένας pick-up artist χωρίς να τον φωτίζεις σε ξεκάθαρα αρνητικό φως ή χωρίς να του διας έναν ξεκάθαρο redemption arc εν αρκετά ανεύθυνο.

Αν η ταινία παίζει σε έναν φεστιβάλ κοντά σας, σίουρα δείτε την.