Περιεχόμενα του δελτίου:

Ιός

Όταν εξεκίνησα την σειρά πποστ “Things To Do in Berlin” με πρώτον θέμαν τες δημόσιες βιβλιοθήκες, είχα ήδη υπόψιν μου το δεύτερον· τα μουσεία του Βερολίνου.

Κάποιοι φίλοι είχαμεν αποφασίσει ότι θα ήταν καλή ιδέα κάθε Κυριακή να επισκεφτούμαστεν τζιαι ένα.

Η πρώτη τζιαι μόνη ως τωρά επίσκεψη έστειλεν μας όμως ούλλους στην απομόνωση λόγω συμπτωματικού COVID, οπότε η ιδέα αναβάλλεται μέχρι να μειωθεί ο κίνδυνος.

Antifa Cutting Board (podcast)

Φαίνεται ότι η πανδημία ήταν η σπίθα που εχρειάζετουν ώστε να ξεκινήσει η εποχή των podcast στην Κύπρο. Θυμούμαι να ηχογραφούμε θκυό πιλοτικά επεισόδια με κάποιους φίλους τότε όταν εμείνισκα στην Λευκωσία, αλλά οι συνθήκες έν ήταν ώριμες.

Το Antifa Cutting Board εν ένα που τούτα που μόλις εξεκινήσαν. Κάποια παιθκιά που τον αντιφασιστικό χώρο της Λευκωσίας σχολιάζουν την πολιτική κατάσταση στην Κύπρο σε έναν επίπεδο που έν πρόκειται να ακούσει κάποιος ούτε που τα παραδοσιακά μέσα ούτε σε άλλα πιο μέινστριμ podcast.

Στο πρώτον τους επεισόδιου εξηγήσαν αρκετά κατατοπιστικά τι παίζει με την κρατική πολιτική δημιουργίας γκέτο στην Χλώρακα. Τούτον το θέμα εξεκίνησε αφού έφυα ήδη που την Κύπρο τζιαι έν είχα καλήν εικόνα οπότε το επεισόδιον ήταν ιδιαίτερα διαφωτιστικόν.

Το αν θα συνεχίσω να το ακολουθώ έσιει να κάμει μόνο με το πώς νιώθω για την Κύπρο. Τα παιθκιά είμαι σίουρος ότι θα κάμουν εξαιρετική δουλειά.

Νέες σελίδες

Αποφάσισα να το γυρίσω σε φουλ κλασσική μπλογκόσφαιρα του 2005 τζιαι τούτον έν γίνεται χωρίς μια λίστα λινκς προς άλλα μπλογκς που παρακολουθώ: Blogroll

Περιλαββάνει φυσικά τζιαι άλλες σελίδες που παρακολουθώ, όι μόνον μπλογκς. Αλλάξαν οι τζιαιροί.

---

Το επόμενον δελτίον προγραμματίζεται για τες 05/03/2022.

Έρκεται πάντα μια νύχτα κάθε μερικούς μήνες που με κάποιον τρόπον καταλήγω να θκιαβάζω κάποιον μπλογκ που εν πλέον ανενεργόν αλλά ακόμα προσβάσιμο. Ίσως ήταν κάποια αναζήτηση για έναν πολλά εξειδικευμένον θέμαν που με επήρεν τζιαμαί, ίσως έψαξα το επίτηδες. Παρόλον που τούντην εμπειρίαν επέρασα την τόσες φορές την τελευταίαν σχεδόν δεκαετίαν, κάθε φοράν αφήννει με με έναν αίσθημα θλίψης που δύσκολα μπόρω να περιγράψω.

Ως τωρά στην ζωήν μου, έν επήα να δω τον τάφο κάποιου δικού μου αθθρώπου. Έν επήα σε καμιάν κηδείαν, ούτε σε μνημόσυνον. Η απώλεια έν έναν συναίσθημα που έν έμαθα ακόμα να διαχειρίζουμαι· αν εχτεθώ σε τζιείνον, νιώθω το 100%.

Όταν βρέθουμαι με κάποιον τρόπο να θκιαβάζω παλιά πποστ σε μπλογκ που κάποτε ακολούθουν, αναγνωρίζω ψευδώνυμα. Θκιαβάζω ταφόπλακες. Θυμούμαι κουβέντες. Κάποτε βρίσκω σχόλια παλιά δικά μου. Αναμνήσεις με αθθρώπους που “έχασα”. Τους πκιο πολλούς έν τους εγνώρισα ποττέ, αλλά μερικούς νναι. Κάποιοι εμείναν στην ζωή μου τζιόλας, αλλά οι παραπάνω όι. Έννεν ότι εχαθήκαν τα πλάσματα· μακάρι να εν πάντα καλά τζιαι εν ούλλοι τους κάπου τωρά τζιαι προοδεύκουν. Τζιείνον που εχάθηκεν εν η μπλογκόσφαιρα.

Πάντα πεθυμώ τζιείνον που είχαμεν. Για μια μιτσιά κοινότητα στην άκρην της Μεσογείου, είχαμεν κάτι πολλά ωραίον. Τι έγινεν πριν δέκα χρόνια τζιαι εχάσαμεν το, έν εν εύκολον να κρίνω. Εφάαν μας τα κοινωνικά δίχτυα, τούτον ισχύει. Ο αλγόριθμος, τα οππίνιον μπάπολς, τζιείνα ούλλα, εβαρέθηκα τζιαι να τα λαλώ τζιαι να τα σκέφτουμαι. Κάποιοι που τζιείνους τους παλιούς τους μπλόκκερς γράφουν ακόμα· άρθρα στο φέισπουκ – κάποτε δημόσια, συχνά “μόνον για φίλους”. Πκοιος θκιαβάζει όμως πλέον, τζιαι πκοιός απαντά. Τζιαι πκοιός αντέχει τόσην ολικήν επαφή με την πραγματικότηταν του συγγραφέα όσην αυτόβουλα μοιράζουνται με γνωστούς τζιαι αγνώστους στα πρόφαιλ τους…

Επροσπάθησα πολλές φορές να πάω πίσω σε τζιείνον που μου λείπει τόσον. Νέα μπλογκ που μετά που έναν θκυο πποστ επαρέτησα· πεντέξι άρθρα σε απόπειρες να ξαναστηθούν συλλογικά μπλογκς που τα έφαεν η αδράνεια· κάτι λλία σε έντυπα. Μα γιατί; Πκοιος τα θκιαβάζει; Τζιαι κανένας άλλος έν γράφει έτσι τζι αλλιώς.

Εν τζιαι το άλλον: η αλήθκεια φοούμαι. Το ίντερνετ έν ήταν ποττέ τζιείνη η ουτοπία που ενομίζαμεν αλλά πλέον η εποχή της αθωότητας επέρασεν τζιαι έν θα έρτει ποττέ πίσω. Τζιαι πριν δέκα χρόνια αν έθελες εμάθθενες πκοιος ήμουν όταν εσχολιάζα στο μπλογκ σου. Μάλλον έν θα έμπαινες στον κόπον όμως. Τωρά εν τζιαι πκιο εύκολον, έν τζιαι οι εποχές πκιο άγριες. Το ‘chilling effect’ – οι αρνητικές συνέπιες για την ελευθερίαν του λόγου. Πλέον ξέρω ότι αν είσαι κάποιος φανατισμένος, αν γράφω όπως έγραφα στο ίντερνετ πριν δέκα χρόνια, μπόρεις σε μισήν ώρα να έβρεις σε πκοιαν γειτονία μεινίσκω.

Έν ξέρω τζιαι τούτη η απόπειρα ώσπου εννά πάει. Τόσα πράματα σκέφτουμαι κάθε μέρα τζιαι θέλω να τα εκφράσω με τους δικούς μου όρους, στην έκταση που θέλω – όπως θα έκαμνα τότε στα μπλογκς. Αλλά τι με παίρνει να γράψω δημόσια;

Εννά προσπαθήσω άλλην μιαν φοράν αλλά αν τζιαι έν ήμουν ποττέ γκοθ, νιώθω ότι περιπλανούμαι σε μιαν νεκρόπολη τζιαι νοσταλγώ έναν χαμένον πολιτισμό.