Heute war Christopher Street Day (Deutschlands LGBT Pride) in Berlin. Für mich war dies das erste Pride, das ich seit 4 oder 5 Jahren besucht habe und das erste insgesamt aussßer Zypern.

Ich hatte nicht geplant, teilzunehmen. Heute früh habe ich an einer Gedenkfeier für einer gestroben schwulen Bekannte teilgenommen. Dort, ein Freund von mir, hat mich empfehlt, zusammen zum CSD zu gehen.

Wir haben einen schönen Platz an der Anfang der Parade gefunden und habe die Leute vorbei laufen sehen.

Ich fand die Parade ein bisschen langweilig. Sie fühlte sich wie eine vierstündige Werbepause mit sehr laut meistens-Techno Musik. Fast keine Firma oder Organisation war auf queere Menschen fokussiert. Sie waren große Konzerne wie Commerzbank oder Ernst & Young.

Es hat mich überrascht, wie de-sexualisiert es war. In vier Stunden, ich habe nur zwei schwulen Paaren, Hand zu halten gesehen. Es war weniger Nacktheit als einem normalen Tag im Berlin.

Alles in allem, es war wie eine Corporate Party mit Musik die ich nicht mag, und eine dünne Folie aus Gay Ästhetik, aber ohne schwulen Sexualität.

Ich glaube, ich bin jedoch zu negativ. Dies war nicht geplant, und ich bin mehr kritisch, wenn etwas nicht geplant ist.

Τον τελευταίο σχεδόν έναν χρόνο έκαμα ένα σημαντικό βήμα· εξεκίνησα να συζητώ με σύμβολο ψυχικής υγείας. Ήταν μια παροχή του πανεπιστημίου που εσπούδαζα, τζιαι όταν εξεκίνησα ο λόγος ήταν ότι πλέον η φυσική μου υγεία έν μου επέτρεπε να αποδώσω στες σπουδές όπως θα έθελα. Δυσκολία πάνω στην δυσκολία οδηγήσαν με σε μιαν περίοδο βαθκειάς απελπισίας. Ωστόσο, στην πορεία εμβαθύναμεν παραπάνω τζιαι έφτασα να αντικρίζω κάποιους που τους λόγους που με οδηγούν στο να βάλλω στον εαυτόν μου στάνταρ τόσον αφύσικα ψηλά.

Μέσα που τούτην την διαδικασία έκαμα αρκετήν πρόοδο. Έν θα ελάλουν ότι εξεπέρασα το βάρος των ξένων προσδοκιών που κουβαλώ πάνω μου σαν αντιστάθμισμα της γκεοσύνης, αλλά ήταν για μένα μεγάλη επιτυχία να καταφέρω να ξεχωρίσω τις δικές μου επιθυμίες για τον εαυτόν μου τζιαι το μέλλον μου που τες προσδοκίες της οικογένειας μου.

Πρόσφατα εκόλλησα ξανά. Εν πρόοδος το ότι τωρά αναγνωρίζω ότι πολλές που τες επιλογές στην ζωή μου είχαν σαν στόχον να δώκουν στους δικούς μου κάποιον λόγον να εν περήφανοι για μέναν παρόλον που είμαι γκέι, τζιαι ήταν δικαίωση να τους ακούσω να το λαλούν οι ίδιοι ότι το ζητούν σαν αντιστάθμισμα (γιατί θεωρητικά κάμνει το πιο εύκολο για μένα να το ξεπεράσω). Τζιαι όντως, ένιωθα τόσο κοντά στο να μπόρω πλέον να απαντήσω στην πιο δύσκολη που ούλλες τες ερωτήσεις της τελευταίας συνεδρίας. Τι θέλω που τζιείνους; Την τελευταία φορά ήταν αρκετά ξεκάθαρο:

[…] νναι, έχω την απαίτηση οι γονιοί μου να μοιράζουνται την ευτυχίαν μου τζιαι να την υπερασπίζουνται αν κάποιος την αμφισβητά.

Φυσικά το τι θέλω τζιαι το τι μπόρουν να μου προσφέρουν ήταν αρκετά διαφορετικό:

[…] έν θέλω να υπερασπιστώ τούντο πράμα στον κόσμο, γιαυτόν μεν το λαλείς στην Κύπρο - τζιαι έν χρειάζεται να το ψάξω τζιάλλον […]

Τζι ενώ οι εφτομάδες που τότε επεράσαν με μεναν να νιώθω ξανά να νιώθω μιτσής, χωρίς στήριγμα που τους αθρώπους που υποτίθεται εν οι πιο κοντινοί μου, είχα τουλάχιστον την φλόγα του righteous indignation. Μια είδηση που την Ελλάδαν όμως σήμερα ήταν αρκετή να με στείλει κάμποσα στάδια πίσω.

Επέρασα δύο δεκαετίες να αποδέχουμαι, συνειδητά σε κάποιον βαθμόν, ότι έχουμεν ένα deal. Έν θα με βλάψουν άμεσα όσον το τι είμαι έν θα σπιλώσει το καλόν μας όνομα τζιαι εν θα τους βάλει στην δύσκολη θέση να πρέπει να με υπερασπιστούν σε φίλους, συγγενείς τζιαι γείτονες. Ήταν η προφορική συμφωνία μας τότε που ήμουν ακόμα ένας φοϊτσιασμένος έφηβος τζιαι που την ακολούθησα χωρίς σκέψη. Ήταν η συμφωνία που μου εξαναπροτείνονταν στο “δεύτερο κκάμινγκ άουτ” πέρσι τζιαι που μόνον πολλά δειλά τζιαι επιφυλακτικά επροσπάθησα να διαπραγματευτώ.

Η ιδέα των τελευταίων μηνών ότι τζι εγιώ δικαιούμαι να θέλω κάτι τζιαι ότι έν δικαιούνται να μου ζητούν να μεν ζήσω την ζωή μου στην χώρα που εγεννήθηκα μοιάζει τόσον σωστή, τόσον υγιής, τόσον δίκαιη. Τζιαι όμως, έν αντέχει μπροστά στην ιδέαν ότι το να είμαι ο εαυτός μου ίσως σε κάποιες συνθήκες να φέρει τους δικούς μου σε έναν τόσον τραγικό σημείο όπως για την οικογένεια στην Ελλάδα. Κάπως έτσι η φλόγα σβήνει, τζιαι η άτυπη εξορία μοιάζει ξανά η μόνη λύση που μπορεί να δουλέψει τζιαι για τα θκυο μέρη.

Τον Σεπτέβρην έγραφα ότι αφήνω πίσω μου την Κύπρον για πάντα, όι απαραίτητα σαν φυσικόν χώρον -μακάρι όι, αλλά ακόμα φοούμαι μιαν αναγκαστικήν επιστροφήν- αλλά σίουρα σαν την ιδέα ότι ένι κάπου που ανήκω.

Τότε, έναν μεγάλον μέρος της αποξένωσης μου που την Κύπρο είσιεν να κάμει με την σεξουαλικότηταν μου - με διάφορους τρόπους. Κυρίως είσιεν να κάμει με το πώς με το να ζήσω μακριά που την Κύπρο για θκυο-θκυόμιση χρόνια εκατάλαβα ξαφνικά ότι η ζωή μου ως τότε ήταν πολλά πιο καταπιεστική απ’ ότι ενόμιζα, τζιαι ας επίστευκα τότε ότι ήμουν στην πρωτοπορία της αναρχοκκουίαρ επανάστασης της ανατολικής Μεσογείου. Έν ξέρεις τες αλυσίδες σου αν δεν δοκιμάσεις να περπατήσεις.

Το πκιο δύσκολον κομμάτι τζιείνης της επίσκεψης στην Κύπρο ήταν ότι ετόλμησα να μιλήσω στην οικογένεια μου για την σχέση μου. Ενός χρόνου τότε - η πιο μακροχρόνια σχέση μου τζιαι η πιο συναισθηματικά στενή τζιαι ουσιαστική. Για μήνες εσκότωννεν με μέσα μου που έν εμπορούσα να την μοιραστώ με τα άτομα που κατα τ’ άλλα εθέλαν να μαθαίνουν νέα μου σε εβδομαδιαίαν βάσην. Έθελα να το ξέρουν, για να τελειώνουμε με τον ψευτοδιάλογον Ίντα νέα; — Ε, τα ίδια, αλλά τζιαι γιατί νναι, έχω την απαίτηση οι γονιοί μου να μοιράζουνται την ευτυχίαν μου τζιαι να την υπερασπίζουνται αν κάποιος την αμφισβητά. Το ότι εν τόσον δύσκολο για έναν γκέι πλάσμαν να παραδεχτεί τούτην την απαίτηση στον εαυτόν του πρώτα, τζιαι μετά πάρακατω εν που μόνον του χαρακτηριστικόν.

Εν τέλει, η αποκάλυψη της σχέσης εγίνηκεν την τελευταίαν στιγμή, ώστε να μεν τους δώκω την ευκαιρία να αντιδράσουν αμέσως, αλλά να προλάβω να φύω που την Κύπρο πρώτα. Δικαίωμαν μου. Είχα πιο ψηλές προσδοκίες - το τι άκουσα τες επόμενες μέρες ήταν αρκετά λλιόττερον απ’ ότι έθελα, τζιαι ας μεν ήταν ανοιχτά απορριπτικόν. Ήταν απλά ανοχή. Όι, ήταν ακόμα σιειρόττερον. Ήταν η συνειδητοποίηση ότι το τραυματικόν κκάμινκ άουτ στην εφηβεία εξιάστηκεν - ότι τζιείνος ούλλος ο πόνος τζιαι το θάρρος τότε έν εσημαίναν τίποτε στο τέλος της ημέρας. Το πρώτον που άκουσα ήταν ότι απλά υποψιάζουνταν ότι ίσως να είμαι (ακόμα;) γκέι. Όντως, που την εφηβεία εν εξαναμιλήσαμε για τίποτε προσωπικό. Έν ερωτήσαν ποττέ, έν ετόλμησα πιο πριν να μιλήσω για άλλες σχέσεις. Ήταν επίσης η εξορία για το καλόν μου: “ε, φαντάζουμαι εννά μείνεις Γερμανίαν, έννεν” τζιαι “ποιοι το ξέρουν στην Κύπρο; Έννεν ανάγκη να το μάθουν άλλοι”. Τζιαι στο τέλος, οι θκυο τους τοποθετήσεις που εκφράσασιν ξεκάθαρα τζιείνο που συνήθως μεινίσκει σαν υπονοούμενο: “έν θέλω να υπερασπιστώ τούντο πράμα στον κόσμο, γιαυτόν μεν το λαλείς στην Κύπρο - τζιαι έν χρειάζεται να το ψάξω τζιάλλον (σε πρότασην μου για συμβουλευτικήν αγωγή για γονιούς ΛΟΑΤ ατόμων) τζιαι το σιειρόττερο εγιώ εννά χαρώ να σε δω επιτυχημένον επιστήμονα.

(Για το τελευταίον, για τες απαιτήσεις πάνω στον κουίαρ κόσμο να επανορθώσουν για την ππουστοσύνην τους με το να εν εξαιρετικά επιτυχημένοι σε κάτι άλλον που θεωρείται ότι έσιει κοινωνικήν αξία, εννά ξαναγράψω. Έν το πιο μεγάλο θέμα που δουλεύκω με σύμβουλο, τζιαι πρόσφατα εδανίστηκα έναν βιβλίο που φαίνεται να ασχολείται ακριβώς με τούτον το κοινωνικόν φαινόμενο τζιαι σκέφτουμαι να το κάμω ριβιού κεφάλαιον-κεφάλαιον όσον το θκιαβάζω. Ίσως τζιείνα τα πποστ να τα γράψω στα εγγλέζικα όμως.)

Έν εγίνηκεν πκιο εύκολο το κκάμινκ άουτ επειδή το έκαμα για δεύτερη φορά τον Σεπτέβρη. Που τότε, εμεσολάβησεν ο χωρισμός. Ακόμα μια διαδικασία σε εξέλιξη, για μέναν τουλάχιστον τζιαι οι λεπτομέρειες έν έχουν θέση σε έναν δημόσιον μέσο όπως το μπλοκ. Για εφτομάες ολόκληρες απόφευγα την καθιερωμένη κλήση για να πω τα νέα μου. Έθελα να πω για τον χωρισμό, αλλά έσιει το ίδιο βάρος με το κκάμινκ άουτ. Εχώρισα με τον φίλο μου πάει να πει νναι, είμαι ακόμα γκέι. Σημαίνει ακόμα κάτι σιειρόττερο, ότι εννά ‘χουν την ευκαιρία να μοιραστούν μαζίν μου πώς νιώθουν για τούτον. Αφού δεν εμοιράζουνταν την χαράν μου όταν ήμουν σε τούτην την σχέση, τι θα μοιραστούν τωρά που ετέλειωσε; Γιατί να πρέπει να υποστώ το να μάθω αν τυχόν ίσως τωρά σιαίρουνται; Αν ανακουφιστήκαν; Ίσως ότι εν μια καλή ευκαιρία να ισιώσω τωρά; Ή έστω να αφοσιωθώ στην καριέραν μου χωρίς αντιπερισπασμούς τζιαι να γινώ ένας επιτυχημένος επιστήμονας που έν θα έσιει προσωπική ζωή;

Αν δεν μπορούν να καταλάβουν ότι τζιαι οι γκέι αγαπούν, μπορούν να καταλάβουν ότι πονούν άμαν χάννουν κάποιον;

Τούτη ήταν η τρίτη φορά που ήρτα πίσω στην Κύπρο που τότε που έφηα (ψιλο-)μόνιμα. Η πρώτη φορά ήταν κάτι που επερίμενα με ανυπομονησίαν. Η δεύτερη φορά ήταν όταν εξεκίνησα να σκέφτουμαι ότι έννεν πλέον τόπος που θέλω να κάτσω για παραπάνω που λλίες εφτομάες.

Φέτος, που την ώρα που έκλεισα τα εισιτήρια μου τζιόλας ένιωσα να πνίουμαι. Στα κυπριακά λαλούμεν ανάθθεμαν την ώραν, στα αγγλικά εν dread. Με το που έφτασα Κύπρο, έξερα ότι θέλω να πιάσω το πρώτον αεροπλάνο να πάω πίσω.

Πάντα έξερα ότι η αγάπη μου για την Κύπρον εβασίζετουν πάνω σε έναν προοδευτικόν τζιαι επανενωτικόν φαντασιακόν που εμοιράζουμουν με λλία τζιαι καλά πλάσματα. Η ιδέα της επανένωσης επέθανεν έναν αργόν τζιαι βασανιστικό θάνατο, τζιαι την τελευταίαν της πνοήν άφηκεν την το 2017, ακόμα τζιαι αν μας επήρεν λλία χρόνια να το δεχτούμεν. Για την ιδέα της προοδευτικότητας, νομίζω η πανδημία ήταν η χαριστική βολή. Η πολιτική αποτυχία ήταν τζιαι σε επίπεδο επίσημης πολιτικής, τζιαι κινηματικής. Εμφυλιακή κατάσταση. Πλέον σσιήζουμεν βιβλία τζιαι τζιυνηούμεν δασκάλους με πειθαρχικά. Έχουμεν στρατόν στον δρόμο να κάμνει περιπολίες. Βάλλουμεν τζι άλλα συρματοπλέγματα.

Μα έννεν μόνον πολιτική η αποξένωση. Ούτε στο χωρκόν, ούτε στην πόλην έν νιώθω ότι η ποιότητα της ζωής εν καν ανεχτή, πόσον μάλλον κάτι που εννά το εθκιάλεα. Άβολη, επικίνδυνη. Αυτοκίνητα παντού, απόλυτη εξάρτηση. Αέρας αποπνικτικός. Ηχορύπανση. Ούτε μια πλατεία, ούτε μια συστάδα δέντρα να κάμουν λλίην σκιάν.

Μα το dread έν το ένιωθα για τούτα. Τούτα ήταν τα αναπάντεχα τζιαι εν στην πράξην που τα εκατάλαβα.

Που την μέρα που έκοψα τα εισιτήρια ως τωρά, ο φόος μου ήταν ένας. Όσον έζιουν στην Κύπρον ενόμιζα ότι έκαμνα μιαν ζωήν open and proud. Ήμουν άουτ που τα 16 σε άμεσην οικογένεια, ούλλους τους φίλους τζιαι συναδέλφους. Ενόμιζα ότι τζιείνον το κεφάλαιον έκλεισε. Όταν επήα Γερμανίαν όμως εκατάλαβα πόσον έφορτ ήταν να είμαι άουτ στην Κύπρο, τζιαι πόσον περιορισμένον ήταν το άουτ μου. Νναι, είπα των γονιών μου ότι είμαι γκέι στα 16. Μετά που ούτε έγινεν τότε, για 12 χρόνια εν εξαναμιλήσαμε για το θέμα. Όσον ήμουν σίγκολ, δηλαδή στην Κύπρο που θκυο άντρες έν μπόρουν να στερκόσουν σχέση επειδή πρέπει να χώννουνται που ούλλους τζιαι να κάμνουν παράλληλη ζωή, ήταν εντάξει. Στην Γερμανίαν όμως μπόρεις να ερωτευτείς τζιαι να χτίσεις μιαν ουσιαστικήν σχέση. Που τζιείνες που σε μια φάση χρειάζεται να το πεις της μάνας σου να το ξέρει. Έναν χρόνο εκράτησαν την κρυφή που την οικογένεια μου, κόντρα σε ούλλα τα πιστεύω μου για το θέμα. Ήμουν σε άλλην ήπειρο τζιαι η Κύπρος ακόμα εκαταπίεζεν με. Εμέναν που ενόμιζα ότι ήμουν στους 1 στους 10 γκέι στην Κύπρο που εν άουτ παντού.

Το ταξίδιν όμως εβοήθησεν με να ξεκαθαρίσω ότι η Κύπρος πλέον έννεν τζιείνη η φανταστική ιδέα που είχα. Όσα τζιαι αν μου επρόσφερεν, πιο πολλά με εκαταπίεσεν. Το χρέος μου έφκαλα το. Τζιαι στες εκλογές εψήφιζα, τζιαι στα κινήματα εσυμμέτεχα, τζιαι άρθρα έγραψα, τζιαι σε πορείες εκατέβηκα. Αθθύμουμαι το παλιόν I’m a Cypriot, not a martyr. Κανεί, yeter. Έν χρειάζεται να κρύφκουμαι πκιον, ούτε να βάλλω την Κύπρον πάνω που μέναν.

Μετά που τούτον το ξεκαθάρισμαν, ξεκινούν τα δύσκολα. Αποφοιτώ, τζιαι τίποτε εν μου εγγυάται ότι έν θα χρειαστώ να έρτω πίσω επειδή έν έχω πρόσβαση στο γερμανικόν safety net. Πλέον όμως θα ένι η απόλυτη θυσία. Γιαυτόν τούτον το πποστ μπαίννει για να μου θυμίζει το πώς ήταν έστω τζιαι προσωρινά να είμαι πίσω στον ξερότοπον.

Έρκεται πάντα μια νύχτα κάθε μερικούς μήνες που με κάποιον τρόπον καταλήγω να θκιαβάζω κάποιον μπλογκ που εν πλέον ανενεργόν αλλά ακόμα προσβάσιμο. Ίσως ήταν κάποια αναζήτηση για έναν πολλά εξειδικευμένον θέμαν που με επήρεν τζιαμαί, ίσως έψαξα το επίτηδες. Παρόλον που τούντην εμπειρίαν επέρασα την τόσες φορές την τελευταίαν σχεδόν δεκαετίαν, κάθε φοράν αφήννει με με έναν αίσθημα θλίψης που δύσκολα μπόρω να περιγράψω.

Ως τωρά στην ζωήν μου, έν επήα να δω τον τάφο κάποιου δικού μου αθθρώπου. Έν επήα σε καμιάν κηδείαν, ούτε σε μνημόσυνον. Η απώλεια έν έναν συναίσθημα που έν έμαθα ακόμα να διαχειρίζουμαι· αν εχτεθώ σε τζιείνον, νιώθω το 100%.

Όταν βρέθουμαι με κάποιον τρόπο να θκιαβάζω παλιά πποστ σε μπλογκ που κάποτε ακολούθουν, αναγνωρίζω ψευδώνυμα. Θκιαβάζω ταφόπλακες. Θυμούμαι κουβέντες. Κάποτε βρίσκω σχόλια παλιά δικά μου. Αναμνήσεις με αθθρώπους που “έχασα”. Τους πκιο πολλούς έν τους εγνώρισα ποττέ, αλλά μερικούς νναι. Κάποιοι εμείναν στην ζωή μου τζιόλας, αλλά οι παραπάνω όι. Έννεν ότι εχαθήκαν τα πλάσματα· μακάρι να εν πάντα καλά τζιαι εν ούλλοι τους κάπου τωρά τζιαι προοδεύκουν. Τζιείνον που εχάθηκεν εν η μπλογκόσφαιρα.

Πάντα πεθυμώ τζιείνον που είχαμεν. Για μια μιτσιά κοινότητα στην άκρην της Μεσογείου, είχαμεν κάτι πολλά ωραίον. Τι έγινεν πριν δέκα χρόνια τζιαι εχάσαμεν το, έν εν εύκολον να κρίνω. Εφάαν μας τα κοινωνικά δίχτυα, τούτον ισχύει. Ο αλγόριθμος, τα οππίνιον μπάπολς, τζιείνα ούλλα, εβαρέθηκα τζιαι να τα λαλώ τζιαι να τα σκέφτουμαι. Κάποιοι που τζιείνους τους παλιούς τους μπλόκκερς γράφουν ακόμα· άρθρα στο φέισπουκ – κάποτε δημόσια, συχνά “μόνον για φίλους”. Πκοιος θκιαβάζει όμως πλέον, τζιαι πκοιός απαντά. Τζιαι πκοιός αντέχει τόσην ολικήν επαφή με την πραγματικότηταν του συγγραφέα όσην αυτόβουλα μοιράζουνται με γνωστούς τζιαι αγνώστους στα πρόφαιλ τους…

Επροσπάθησα πολλές φορές να πάω πίσω σε τζιείνον που μου λείπει τόσον. Νέα μπλογκ που μετά που έναν θκυο πποστ επαρέτησα· πεντέξι άρθρα σε απόπειρες να ξαναστηθούν συλλογικά μπλογκς που τα έφαεν η αδράνεια· κάτι λλία σε έντυπα. Μα γιατί; Πκοιος τα θκιαβάζει; Τζιαι κανένας άλλος έν γράφει έτσι τζι αλλιώς.

Εν τζιαι το άλλον: η αλήθκεια φοούμαι. Το ίντερνετ έν ήταν ποττέ τζιείνη η ουτοπία που ενομίζαμεν αλλά πλέον η εποχή της αθωότητας επέρασεν τζιαι έν θα έρτει ποττέ πίσω. Τζιαι πριν δέκα χρόνια αν έθελες εμάθθενες πκοιος ήμουν όταν εσχολιάζα στο μπλογκ σου. Μάλλον έν θα έμπαινες στον κόπον όμως. Τωρά εν τζιαι πκιο εύκολον, έν τζιαι οι εποχές πκιο άγριες. Το ‘chilling effect’ – οι αρνητικές συνέπιες για την ελευθερίαν του λόγου. Πλέον ξέρω ότι αν είσαι κάποιος φανατισμένος, αν γράφω όπως έγραφα στο ίντερνετ πριν δέκα χρόνια, μπόρεις σε μισήν ώρα να έβρεις σε πκοιαν γειτονία μεινίσκω.

Έν ξέρω τζιαι τούτη η απόπειρα ώσπου εννά πάει. Τόσα πράματα σκέφτουμαι κάθε μέρα τζιαι θέλω να τα εκφράσω με τους δικούς μου όρους, στην έκταση που θέλω – όπως θα έκαμνα τότε στα μπλογκς. Αλλά τι με παίρνει να γράψω δημόσια;

Εννά προσπαθήσω άλλην μιαν φοράν αλλά αν τζιαι έν ήμουν ποττέ γκοθ, νιώθω ότι περιπλανούμαι σε μιαν νεκρόπολη τζιαι νοσταλγώ έναν χαμένον πολιτισμό.

This website has been a low priority for me for quite some time now. It materialised about a year too late, mostly because my studies got in the way. That was a bit unfortunate, since a lot of what I meant to be sharing was updates from my semi-nomadic lifestyle that my progression in higher education brought about.

The things I felt I needed to share are perhaps more suited to whatever the popular social media platform of the day is, but I don’t want to have a social media feed. I don’t necessarily want to be screaming in the void either. A very basic blog like this is closer to the (almost) one-way medium I’m used to write in professionally. No algorithms, no contact ‘discovery’ magic, and if you want to react to a post you need to send me a letter!