Τούτη ήταν η τρίτη φορά που ήρτα πίσω στην Κύπρο που τότε που έφηα (ψιλο-)μόνιμα. Η πρώτη φορά ήταν κάτι που επερίμενα με ανυπομονησίαν. Η δεύτερη φορά ήταν όταν εξεκίνησα να σκέφτουμαι ότι έννεν πλέον τόπος που θέλω να κάτσω για παραπάνω που λλίες εφτομάες.

Φέτος, που την ώρα που έκλεισα τα εισιτήρια μου τζιόλας ένιωσα να πνίουμαι. Στα κυπριακά λαλούμεν ανάθθεμαν την ώραν, στα αγγλικά εν dread. Με το που έφτασα Κύπρο, έξερα ότι θέλω να πιάσω το πρώτον αεροπλάνο να πάω πίσω.

Πάντα έξερα ότι η αγάπη μου για την Κύπρον εβασίζετουν πάνω σε έναν προοδευτικόν τζιαι επανενωτικόν φαντασιακόν που εμοιράζουμουν με λλία τζιαι καλά πλάσματα. Η ιδέα της επανένωσης επέθανεν έναν αργόν τζιαι βασανιστικό θάνατο, τζιαι την τελευταίαν της πνοήν άφηκεν την το 2017, ακόμα τζιαι αν μας επήρεν λλία χρόνια να το δεχτούμεν. Για την ιδέα της προοδευτικότητας, νομίζω η πανδημία ήταν η χαριστική βολή. Η πολιτική αποτυχία ήταν τζιαι σε επίπεδο επίσημης πολιτικής, τζιαι κινηματικής. Εμφυλιακή κατάσταση. Πλέον σσιήζουμεν βιβλία τζιαι τζιυνηούμεν δασκάλους με πειθαρχικά. Έχουμεν στρατόν στον δρόμο να κάμνει περιπολίες. Βάλλουμεν τζι άλλα συρματοπλέγματα.

Μα έννεν μόνον πολιτική η αποξένωση. Ούτε στο χωρκόν, ούτε στην πόλην έν νιώθω ότι η ποιότητα της ζωής εν καν ανεχτή, πόσον μάλλον κάτι που εννά το εθκιάλεα. Άβολη, επικίνδυνη. Αυτοκίνητα παντού, απόλυτη εξάρτηση. Αέρας αποπνικτικός. Ηχορύπανση. Ούτε μια πλατεία, ούτε μια συστάδα δέντρα να κάμουν λλίην σκιάν.

Μα το dread έν το ένιωθα για τούτα. Τούτα ήταν τα αναπάντεχα τζιαι εν στην πράξην που τα εκατάλαβα.

Που την μέρα που έκοψα τα εισιτήρια ως τωρά, ο φόος μου ήταν ένας. Όσον έζιουν στην Κύπρον ενόμιζα ότι έκαμνα μιαν ζωήν open and proud. Ήμουν άουτ που τα 16 σε άμεσην οικογένεια, ούλλους τους φίλους τζιαι συναδέλφους. Ενόμιζα ότι τζιείνον το κεφάλαιον έκλεισε. Όταν επήα Γερμανίαν όμως εκατάλαβα πόσον έφορτ ήταν να είμαι άουτ στην Κύπρο, τζιαι πόσον περιορισμένον ήταν το άουτ μου. Νναι, είπα των γονιών μου ότι είμαι γκέι στα 16. Μετά που ούτε έγινεν τότε, για 12 χρόνια εν εξαναμιλήσαμε για το θέμα. Όσον ήμουν σίγκολ, δηλαδή στην Κύπρο που θκυο άντρες έν μπόρουν να στερκόσουν σχέση επειδή πρέπει να χώννουνται που ούλλους τζιαι να κάμνουν παράλληλη ζωή, ήταν εντάξει. Στην Γερμανίαν όμως μπόρεις να ερωτευτείς τζιαι να χτίσεις μιαν ουσιαστικήν σχέση. Που τζιείνες που σε μια φάση χρειάζεται να το πεις της μάνας σου να το ξέρει. Έναν χρόνο εκράτησαν την κρυφή που την οικογένεια μου, κόντρα σε ούλλα τα πιστεύω μου για το θέμα. Ήμουν σε άλλην ήπειρο τζιαι η Κύπρος ακόμα εκαταπίεζεν με. Εμέναν που ενόμιζα ότι ήμουν στους 1 στους 10 γκέι στην Κύπρο που εν άουτ παντού.

Το ταξίδιν όμως εβοήθησεν με να ξεκαθαρίσω ότι η Κύπρος πλέον έννεν τζιείνη η φανταστική ιδέα που είχα. Όσα τζιαι αν μου επρόσφερεν, πιο πολλά με εκαταπίεσεν. Το χρέος μου έφκαλα το. Τζιαι στες εκλογές εψήφιζα, τζιαι στα κινήματα εσυμμέτεχα, τζιαι άρθρα έγραψα, τζιαι σε πορείες εκατέβηκα. Αθθύμουμαι το παλιόν I’m a Cypriot, not a martyr. Κανεί, yeter. Έν χρειάζεται να κρύφκουμαι πκιον, ούτε να βάλλω την Κύπρον πάνω που μέναν.

Μετά που τούτον το ξεκαθάρισμαν, ξεκινούν τα δύσκολα. Αποφοιτώ, τζιαι τίποτε εν μου εγγυάται ότι έν θα χρειαστώ να έρτω πίσω επειδή έν έχω πρόσβαση στο γερμανικόν safety net. Πλέον όμως θα ένι η απόλυτη θυσία. Γιαυτόν τούτον το πποστ μπαίννει για να μου θυμίζει το πώς ήταν έστω τζιαι προσωρινά να είμαι πίσω στον ξερότοπον.

Έρκεται πάντα μια νύχτα κάθε μερικούς μήνες που με κάποιον τρόπον καταλήγω να θκιαβάζω κάποιον μπλογκ που εν πλέον ανενεργόν αλλά ακόμα προσβάσιμο. Ίσως ήταν κάποια αναζήτηση για έναν πολλά εξειδικευμένον θέμαν που με επήρεν τζιαμαί, ίσως έψαξα το επίτηδες. Παρόλον που τούντην εμπειρίαν επέρασα την τόσες φορές την τελευταίαν σχεδόν δεκαετίαν, κάθε φοράν αφήννει με με έναν αίσθημα θλίψης που δύσκολα μπόρω να περιγράψω.

Ως τωρά στην ζωήν μου, έν επήα να δω τον τάφο κάποιου δικού μου αθθρώπου. Έν επήα σε καμιάν κηδείαν, ούτε σε μνημόσυνον. Η απώλεια έν έναν συναίσθημα που έν έμαθα ακόμα να διαχειρίζουμαι· αν εχτεθώ σε τζιείνον, νιώθω το 100%.

Όταν βρέθουμαι με κάποιον τρόπο να θκιαβάζω παλιά πποστ σε μπλογκ που κάποτε ακολούθουν, αναγνωρίζω ψευδώνυμα. Θκιαβάζω ταφόπλακες. Θυμούμαι κουβέντες. Κάποτε βρίσκω σχόλια παλιά δικά μου. Αναμνήσεις με αθθρώπους που “έχασα”. Τους πκιο πολλούς έν τους εγνώρισα ποττέ, αλλά μερικούς νναι. Κάποιοι εμείναν στην ζωή μου τζιόλας, αλλά οι παραπάνω όι. Έννεν ότι εχαθήκαν τα πλάσματα· μακάρι να εν πάντα καλά τζιαι εν ούλλοι τους κάπου τωρά τζιαι προοδεύκουν. Τζιείνον που εχάθηκεν εν η μπλογκόσφαιρα.

Πάντα πεθυμώ τζιείνον που είχαμεν. Για μια μιτσιά κοινότητα στην άκρην της Μεσογείου, είχαμεν κάτι πολλά ωραίον. Τι έγινεν πριν δέκα χρόνια τζιαι εχάσαμεν το, έν εν εύκολον να κρίνω. Εφάαν μας τα κοινωνικά δίχτυα, τούτον ισχύει. Ο αλγόριθμος, τα οππίνιον μπάπολς, τζιείνα ούλλα, εβαρέθηκα τζιαι να τα λαλώ τζιαι να τα σκέφτουμαι. Κάποιοι που τζιείνους τους παλιούς τους μπλόκκερς γράφουν ακόμα· άρθρα στο φέισπουκ – κάποτε δημόσια, συχνά “μόνον για φίλους”. Πκοιος θκιαβάζει όμως πλέον, τζιαι πκοιός απαντά. Τζιαι πκοιός αντέχει τόσην ολικήν επαφή με την πραγματικότηταν του συγγραφέα όσην αυτόβουλα μοιράζουνται με γνωστούς τζιαι αγνώστους στα πρόφαιλ τους…

Επροσπάθησα πολλές φορές να πάω πίσω σε τζιείνον που μου λείπει τόσον. Νέα μπλογκ που μετά που έναν θκυο πποστ επαρέτησα· πεντέξι άρθρα σε απόπειρες να ξαναστηθούν συλλογικά μπλογκς που τα έφαεν η αδράνεια· κάτι λλία σε έντυπα. Μα γιατί; Πκοιος τα θκιαβάζει; Τζιαι κανένας άλλος έν γράφει έτσι τζι αλλιώς.

Εν τζιαι το άλλον: η αλήθκεια φοούμαι. Το ίντερνετ έν ήταν ποττέ τζιείνη η ουτοπία που ενομίζαμεν αλλά πλέον η εποχή της αθωότητας επέρασεν τζιαι έν θα έρτει ποττέ πίσω. Τζιαι πριν δέκα χρόνια αν έθελες εμάθθενες πκοιος ήμουν όταν εσχολιάζα στο μπλογκ σου. Μάλλον έν θα έμπαινες στον κόπον όμως. Τωρά εν τζιαι πκιο εύκολον, έν τζιαι οι εποχές πκιο άγριες. Το ‘chilling effect’ – οι αρνητικές συνέπιες για την ελευθερίαν του λόγου. Πλέον ξέρω ότι αν είσαι κάποιος φανατισμένος, αν γράφω όπως έγραφα στο ίντερνετ πριν δέκα χρόνια, μπόρεις σε μισήν ώρα να έβρεις σε πκοιαν γειτονία μεινίσκω.

Έν ξέρω τζιαι τούτη η απόπειρα ώσπου εννά πάει. Τόσα πράματα σκέφτουμαι κάθε μέρα τζιαι θέλω να τα εκφράσω με τους δικούς μου όρους, στην έκταση που θέλω – όπως θα έκαμνα τότε στα μπλογκς. Αλλά τι με παίρνει να γράψω δημόσια;

Εννά προσπαθήσω άλλην μιαν φοράν αλλά αν τζιαι έν ήμουν ποττέ γκοθ, νιώθω ότι περιπλανούμαι σε μιαν νεκρόπολη τζιαι νοσταλγώ έναν χαμένον πολιτισμό.

Ocean Waves - Studio Ghibli’s (Accidental) Queer Film by eliquorice

To Be Queer is to Love All: A Perspective on Queer Activism and Anarchism in the Philippines by Bandilang Itim (Black Flag)