Τούτη ήταν η τρίτη φορά που ήρτα πίσω στην Κύπρο που τότε που έφηα (ψιλο-)μόνιμα. Η πρώτη φορά ήταν κάτι που επερίμενα με ανυπομονησίαν. Η δεύτερη φορά ήταν όταν εξεκίνησα να σκέφτουμαι ότι έννεν πλέον τόπος που θέλω να κάτσω για παραπάνω που λλίες εφτομάες.
Φέτος, που την ώρα που έκλεισα τα εισιτήρια μου τζιόλας ένιωσα να πνίουμαι. Στα κυπριακά λαλούμεν ανάθθεμαν την ώραν, στα αγγλικά εν dread. Με το που έφτασα Κύπρο, έξερα ότι θέλω να πιάσω το πρώτον αεροπλάνο να πάω πίσω.
Πάντα έξερα ότι η αγάπη μου για την Κύπρον εβασίζετουν πάνω σε έναν προοδευτικόν τζιαι επανενωτικόν φαντασιακόν που εμοιράζουμουν με λλία τζιαι καλά πλάσματα. Η ιδέα της επανένωσης επέθανεν έναν αργόν τζιαι βασανιστικό θάνατο, τζιαι την τελευταίαν της πνοήν άφηκεν την το 2017, ακόμα τζιαι αν μας επήρεν λλία χρόνια να το δεχτούμεν. Για την ιδέα της προοδευτικότητας, νομίζω η πανδημία ήταν η χαριστική βολή. Η πολιτική αποτυχία ήταν τζιαι σε επίπεδο επίσημης πολιτικής, τζιαι κινηματικής. Εμφυλιακή κατάσταση. Πλέον σσιήζουμεν βιβλία τζιαι τζιυνηούμεν δασκάλους με πειθαρχικά. Έχουμεν στρατόν στον δρόμο να κάμνει περιπολίες. Βάλλουμεν τζι άλλα συρματοπλέγματα.
Μα έννεν μόνον πολιτική η αποξένωση. Ούτε στο χωρκόν, ούτε στην πόλην έν νιώθω ότι η ποιότητα της ζωής εν καν ανεχτή, πόσον μάλλον κάτι που εννά το εθκιάλεα. Άβολη, επικίνδυνη. Αυτοκίνητα παντού, απόλυτη εξάρτηση. Αέρας αποπνικτικός. Ηχορύπανση. Ούτε μια πλατεία, ούτε μια συστάδα δέντρα να κάμουν λλίην σκιάν.
Μα το dread έν το ένιωθα για τούτα. Τούτα ήταν τα αναπάντεχα τζιαι εν στην πράξην που τα εκατάλαβα.
Που την μέρα που έκοψα τα εισιτήρια ως τωρά, ο φόος μου ήταν ένας. Όσον έζιουν στην Κύπρον ενόμιζα ότι έκαμνα μιαν ζωήν open and proud. Ήμουν άουτ που τα 16 σε άμεσην οικογένεια, ούλλους τους φίλους τζιαι συναδέλφους. Ενόμιζα ότι τζιείνον το κεφάλαιον έκλεισε. Όταν επήα Γερμανίαν όμως εκατάλαβα πόσον έφορτ ήταν να είμαι άουτ στην Κύπρο, τζιαι πόσον περιορισμένον ήταν το άουτ μου. Νναι, είπα των γονιών μου ότι είμαι γκέι στα 16. Μετά που ούτε έγινεν τότε, για 12 χρόνια εν εξαναμιλήσαμε για το θέμα. Όσον ήμουν σίγκολ, δηλαδή στην Κύπρο που θκυο άντρες έν μπόρουν να στερκόσουν σχέση επειδή πρέπει να χώννουνται που ούλλους τζιαι να κάμνουν παράλληλη ζωή, ήταν εντάξει. Στην Γερμανίαν όμως μπόρεις να ερωτευτείς τζιαι να χτίσεις μιαν ουσιαστικήν σχέση. Που τζιείνες που σε μια φάση χρειάζεται να το πεις της μάνας σου να το ξέρει. Έναν χρόνο εκράτησαν την κρυφή που την οικογένεια μου, κόντρα σε ούλλα τα πιστεύω μου για το θέμα. Ήμουν σε άλλην ήπειρο τζιαι η Κύπρος ακόμα εκαταπίεζεν με. Εμέναν που ενόμιζα ότι ήμουν στους 1 στους 10 γκέι στην Κύπρο που εν άουτ παντού.
Το ταξίδιν όμως εβοήθησεν με να ξεκαθαρίσω ότι η Κύπρος πλέον έννεν τζιείνη η φανταστική ιδέα που είχα. Όσα τζιαι αν μου επρόσφερεν, πιο πολλά με εκαταπίεσεν. Το χρέος μου έφκαλα το. Τζιαι στες εκλογές εψήφιζα, τζιαι στα κινήματα εσυμμέτεχα, τζιαι άρθρα έγραψα, τζιαι σε πορείες εκατέβηκα. Αθθύμουμαι το παλιόν I’m a Cypriot, not a martyr. Κανεί, yeter. Έν χρειάζεται να κρύφκουμαι πκιον, ούτε να βάλλω την Κύπρον πάνω που μέναν.
Μετά που τούτον το ξεκαθάρισμαν, ξεκινούν τα δύσκολα. Αποφοιτώ, τζιαι τίποτε εν μου εγγυάται ότι έν θα χρειαστώ να έρτω πίσω επειδή έν έχω πρόσβαση στο γερμανικόν safety net. Πλέον όμως θα ένι η απόλυτη θυσία. Γιαυτόν τούτον το πποστ μπαίννει για να μου θυμίζει το πώς ήταν έστω τζιαι προσωρινά να είμαι πίσω στον ξερότοπον.