Γυρισμοί τζιαι ξεπεράσματα

Τα τελευταία χρόνια (#1, #2, #3) κάθε επιστροφή στην Κύπρο για κάποιες τες όποιες υποχρεώσεις (οικογενειακές τζιαι διοικητικές) ξεκινά μιαν περίοδον στρες τες εφτομάες πριν το ταξίδιν τζιαι συνεχίζει με προβλέψιμα ανυπόφορη περίοδο διαμονής με κάποια διαλείμματα.

Η ουσία έν βρίσκεται σε τούτην την διαπίστωσην όμως. Είχα την ευκαιρίαν να καταλάβω καλλύττερα τον εαυτόν μου τζιαι το παρελθόν μου ώστε να ξέρω γιατί νιώθω το τι νιώθω. Ήταν κάτι σημαντικό, έν ήταν εύκολο, αλλά έννεν το τέλος του δρόμου.

Τούτον που ακόμα διαφεύγει μου εν το ξεπέρασμα τούτων των νοητικών εμποδίων.

Sessions

Μιλώντας για διαλείμματα, ίσως η πιο θετική νότα σε τζιείνον το ταξίδιν ήταν η επίσκεψη σε τούντο προσωρινό κκουίαρ καταφύγιον τεχνών στην Λευκωσία. Λλία λεπτά μόνο μέσα στον χώρον ήταν αρκετά για να μου αλλάξουν την διάθεση τζιαι ακόμα να με κάμουν να θέλω να πάω πίσω στον Κύπρο για να συμμετάσχω ξανά σε κάποιαν εκδήλωση τζιαμαί - άσχετα που την δυσφορία που μου προκαλεί ούλλον το υπόλοιπο περιβάλλον.

Σε δεύτερον χρόνον, εσυνειδητοποίησα ότι ακόμα τζιαι στην Γερμανία έν επροσπάθησα να έβρω έτσι τόπους στους οποίους θα νιώθω εξίσου άνετα. Σίουρα μεταξύ σπουδών, πανδημίας, μιας σχέσης με τεράστιον νοητικόν κόστος συντήρησης, τζιαι των πρώτων μηνών στην πρώτην μου δουλειά στο εξωτερικό, τα τελευταία χρόνια έν ήταν τα πιο κατάλληλα για να έβρω κοινότητα. Κάτι τέθκοιο μάλλον πρέπει να γίνει προτεραιότητα.

The Darkness Outside Us (2021, βιβλίο)

Μαζί μου σε τούτον το ταξίδιν είχα τζιαι έναν βιβλίον δανεικόν που μιαν φίλη. Αν τζιαι ιστορία επιστημονικής φαντασίας που την μια, τζιαι με στοιχεία θρίλερ, θκυο κατηγορίες που συνήθως έν με ελκύουν τζιαι τόσον πολλά, το The Darkness Outside Us άρπαξε με κατευθείαν τζιαι έν με άφηκε ως το τέλος.

Εν δύσκολο να μιλήσω για την ιστορία χωρίς να αποκαλύψω την πλοκή τζιαι συνήθως τούτον έννεν τεράστιον πρόβλημα για μέναν αλλά σε τούτην την περίπτωσην νομίζω ότι αρκεί η περίληψη του εκδότη πριν να ξεκινήσεις να το θκιαβάζεις. Αξίζει.

Συγχωρεμένες αμαρτίες του βιβλίου εν το κλισιέ της ψυχροπολεμικής κούρσας του διαστήματος μεταξύ της thinly-disguised φιλελεύθερης Δύσης τζιαι της αυταρχικής Ανατολής τζιαι η για ακόμα μια φοράν κάπως άτσαλη περιγραφή των (ελαφρώς) σεξουαλικών σκηνών, παρόλον που τούτην την φοράν έρκεται που έναν συγγραφέαν που εν γκέι άντρας· όπως έγραψα τζιαι για το προηγούμενον βιβλίον, νομίζω έσιει πιο πολλά να κάμει με το ότι έν σιουρκάζουνται για το αν θέλουν το βιβλίον τους να έσιει ερωτικές σκηνές ή όι, γιαυτόν ρίχνουν το σε περίεργες αλληγορίες.

Η πολλά θετική εντύπωση που μου άφηκεν το The Darkness Outside Us ίσως με κάμει πιο δεχτικόν στο είδος της επιστημονικής φαντασίας στο μέλλον.

Tracing the Greek Cypriot Dialect: From Marginality to Elevated Visibility by Antonis Pastellopoulos

“A language is a dialect with an army and a navy”. This anonymous, yet famous statement, popularized by linguist Max Weinreich, emphasizes the arbitrariness of the distinction between languages and dialects, drawing our attention towards the political processes behind the decision to codify a particular vernacular into formal language, while condemning other linguistic variants into the subcategory of either the dialect, or the idiom. In Cyprus, the local vernaculars accumulated neither armies nor navies, despite the fact that at least one of them, what we refer to today as the Greek Cypriot dialect, had become the lingua franca of the island by the end of the 19th century, further accumulating its own written literature, while remaining incomprehensible to the mainland Greek speaker.

Nicht doof, nur nicht fließend (erstmals auf Deutsch bloggen)

Eine neue Sprache als Erwachsene lernen ist schrecklich.

Der Grund dafür ist nicht (nur) die ganz neue Grammatik, die man lernen muss. Ich bin auch nicht wirklich beschämt über meinen ausländischen Akzent. Was mich wirklich brämst bremst, ist der Verlust meiner »Stimme«, meines Sprachstils. In meiner Muttersprache (und auch auf Englisch; die zweite Sprache, die ich gut sprechen kann), ich kenne genug Wörter was ich genau meine zu erklären. Ich kann intelligent klingen, wann ich es möchte. Wann ich möchte, ich kann gewöhnlicher oder witzig klingen. Manchmal kann ich auch etwas flirten.

Das kann ich auf Deutsch (noch) nicht. Ich brauche so lange, ein Satze zu bilden. Ich brauche das Wörterbuch die ganze Zeit. Es gibt so viele Wörter, die ich nicht kenne oder die ich missverstehe. Ich habe keine Synonyme, ich kann nicht über Details und mit meiner gewünschten Nuance reden. Ich bin mich mir immer nicht sicher, ob ich muss »Ihr seid« oder »Sie sind« sagen muss. Ich kenne nicht wie ich mich nicht wie ein »Deutsch-als-Fremdsprache-Buch« klingen kann.

Allerdings, ich habe mich entschiedet, es zu versuchen. Vielleicht folgen bald mehr Posts auf Deutsch.

Προεδρικές Εκλογές 2023

Τες τελευταίες μέρες, στες συζητήσεις με φίλους που την Κύπρο το θέμαν των Προεδρικών παίζει πολλά. Το ίδιον τζιαι ονλάιν, βλέπε για παράδειγμαν το πποστ δαμαί του Ιορδάνους με σχολιασμό τζιαι προβλέψεις.

Η αλήθκεια ένι ότι τούτη η προεκλογική περίοδος εν υπερβολικά πρόωρη. Ακόμα τζιαι τούτον να μεν ήταν όμως, πάλε δυσκολεύκουμαι να δείξω όσον ενδιαφέρον όσον θα επερίμενα.

Με το θέμαν της επανένωσης οριστικά κλειστόν, σαν μόνιμος κάτοικος του εξωτερικού πλέον έν έχω κάποιον ιδιαίτερον stake σε τούτες τες εκλογές. Πολλές αποφάσεις της κυπριακής κυβέρνησης μπόρουν ακόμα να με επηρεάσουν, νναι, αλλά σε τούτην την φάσην τίποτε σε βαθμό που να μπόρει να με κινητοποιήσει.

Πού την άλλην, επειδή έν είμαι απολιτικόν άτομο, εξεκίνησα έσιει λλίον τζιαιρόν τζιαι νιώθω να πνίουμαι κατά κάποιον τρόπον λόγω του ότι έν έχω κάποιον outlet πολιτικής δράσης πλέον. Με τα πολιτικά ζητήματα της Κύπρου να μεν με αφορούν πλέον, αλλά χωρίς δικαίωμαν ψήφου στην Γερμανία, μεινίσκουν φυσικά μόνον οι πολιτικές δράσεις στο επίπεδον βάσης. Φυσικά, τούτα οργανώνονται σχεδόν αποκλειστικά στα γερμανικά (Α! Ε την σύνδεσην με το πρώτον θέμαν του δελτίου) τζιαι στα θκυο χρόνια λοκντάουν τζιαι πολλής δουλειάς, έτσι τζι αλλιώς έν επιδίωξα να εμπλακώ.

Κάπως έτσι βρίσκουμαι στο πολιτικόν περιθώριον για την ώρα. Ήταν μάλλον έναν χρήσιμον διάλειμμα τα τελευταία χρόνια αλλά ήταν αρκετόν.

Veronica Mars (σεζόν 1–3, σειρά)

Πάει τζιαιρός που την τελευταίαν φοράν που είδα κάτι που να με έκαμεν να θυμώσω με το πόσον κακόν ήταν. Τούτη η σειρά teen noir που το 2004 όμως εκατάφερεν το.

Έν είδα την σειρά όταν έφκηκεν, νομίζω έν την είχα καν υπόψιν μου. Έτυχεν να ακούσω έναν ριβιού της πριν μερικούς μήνες τζιαι αποφάσισα να το δοκιμάσω. Είχα πάντα μια συμπάθεια για τα whodunnit.

Δυστυχώς απογοητεύτηκα, γιατί επερίμενα πάρα πολλά που τούντην σειρά. Τα μυστήρια της σειράς έννεν “δίκαια”. Οι λύσεις τους συχνά βασίζουνται σε πληροφορίες που έν τες έσιει ο θεατής, ενώ σε διάφορα σημεία αλλάσουν τα δεδομένα εκ των υστέρων. Η εμμονή της σειράς με το έγκλημαν του βιασμού έσιει σαν αποτέλεσμα πολλά βαθκειά προβληματικές αντιμετωπίσεις που μοιάζουν τόσον παρωχημένες μόλις 10~15 χρόνια μετά.

Νομίζω βέβαια ότι η καλή μου θέληση για την σειράν ετσακκίστηκεν που έναν συγκεκριμένον επεισόδιο της δεύτερης σεζόν που ήταν ασυγχώρητον όσον αφορά τον σεναριακήν συνοχή τζιαι που τζιείντο σημείον τζιαι μετά ήμουν πολλά πιο αυστηρός. Ίσως βέβαια το πρόβλημαν να ήταν ότι η δεύτερη τζιαι η τρίτη σεζόν όντως ήταν κακογραμμένες.

Που την άλλην, όσον τζιαι αν δεν καταφέρνει να είναι τζιείνον που θα έθελα να ένι, εκράτησεν μου το ενδιαφέρον. Σε τούτον εβοηθήσαν πολλά οι χαρακτήρες του Κκιθ, του Γουίβολ τζιαι —αναπάντεχα— του Λόγκαν.

Τον τελευταίο σχεδόν έναν χρόνο έκαμα ένα σημαντικό βήμα· εξεκίνησα να συζητώ με σύμβολο ψυχικής υγείας. Ήταν μια παροχή του πανεπιστημίου που εσπούδαζα, τζιαι όταν εξεκίνησα ο λόγος ήταν ότι πλέον η φυσική μου υγεία έν μου επέτρεπε να αποδώσω στες σπουδές όπως θα έθελα. Δυσκολία πάνω στην δυσκολία οδηγήσαν με σε μιαν περίοδο βαθκειάς απελπισίας. Ωστόσο, στην πορεία εμβαθύναμεν παραπάνω τζιαι έφτασα να αντικρίζω κάποιους που τους λόγους που με οδηγούν στο να βάλλω στον εαυτόν μου στάνταρ τόσον αφύσικα ψηλά.

Μέσα που τούτην την διαδικασία έκαμα αρκετήν πρόοδο. Έν θα ελάλουν ότι εξεπέρασα το βάρος των ξένων προσδοκιών που κουβαλώ πάνω μου σαν αντιστάθμισμα της γκεοσύνης, αλλά ήταν για μένα μεγάλη επιτυχία να καταφέρω να ξεχωρίσω τις δικές μου επιθυμίες για τον εαυτόν μου τζιαι το μέλλον μου που τες προσδοκίες της οικογένειας μου.

Πρόσφατα εκόλλησα ξανά. Εν πρόοδος το ότι τωρά αναγνωρίζω ότι πολλές που τες επιλογές στην ζωή μου είχαν σαν στόχον να δώκουν στους δικούς μου κάποιον λόγον να εν περήφανοι για μέναν παρόλον που είμαι γκέι, τζιαι ήταν δικαίωση να τους ακούσω να το λαλούν οι ίδιοι ότι το ζητούν σαν αντιστάθμισμα (γιατί θεωρητικά κάμνει το πιο εύκολο για μένα να το ξεπεράσω). Τζιαι όντως, ένιωθα τόσο κοντά στο να μπόρω πλέον να απαντήσω στην πιο δύσκολη που ούλλες τες ερωτήσεις της τελευταίας συνεδρίας. Τι θέλω που τζιείνους; Την τελευταία φορά ήταν αρκετά ξεκάθαρο:

[…] νναι, έχω την απαίτηση οι γονιοί μου να μοιράζουνται την ευτυχίαν μου τζιαι να την υπερασπίζουνται αν κάποιος την αμφισβητά.

Φυσικά το τι θέλω τζιαι το τι μπόρουν να μου προσφέρουν ήταν αρκετά διαφορετικό:

[…] έν θέλω να υπερασπιστώ τούντο πράμα στον κόσμο, γιαυτόν μεν το λαλείς στην Κύπρο - τζιαι έν χρειάζεται να το ψάξω τζιάλλον […]

Τζι ενώ οι εφτομάδες που τότε επεράσαν με μεναν να νιώθω ξανά να νιώθω μιτσής, χωρίς στήριγμα που τους αθρώπους που υποτίθεται εν οι πιο κοντινοί μου, είχα τουλάχιστον την φλόγα του righteous indignation. Μια είδηση που την Ελλάδαν όμως σήμερα ήταν αρκετή να με στείλει κάμποσα στάδια πίσω.

Επέρασα δύο δεκαετίες να αποδέχουμαι, συνειδητά σε κάποιον βαθμόν, ότι έχουμεν ένα deal. Έν θα με βλάψουν άμεσα όσον το τι είμαι έν θα σπιλώσει το καλόν μας όνομα τζιαι εν θα τους βάλει στην δύσκολη θέση να πρέπει να με υπερασπιστούν σε φίλους, συγγενείς τζιαι γείτονες. Ήταν η προφορική συμφωνία μας τότε που ήμουν ακόμα ένας φοϊτσιασμένος έφηβος τζιαι που την ακολούθησα χωρίς σκέψη. Ήταν η συμφωνία που μου εξαναπροτείνονταν στο “δεύτερο κκάμινγκ άουτ” πέρσι τζιαι που μόνον πολλά δειλά τζιαι επιφυλακτικά επροσπάθησα να διαπραγματευτώ.

Η ιδέα των τελευταίων μηνών ότι τζι εγιώ δικαιούμαι να θέλω κάτι τζιαι ότι έν δικαιούνται να μου ζητούν να μεν ζήσω την ζωή μου στην χώρα που εγεννήθηκα μοιάζει τόσον σωστή, τόσον υγιής, τόσον δίκαιη. Τζιαι όμως, έν αντέχει μπροστά στην ιδέαν ότι το να είμαι ο εαυτός μου ίσως σε κάποιες συνθήκες να φέρει τους δικούς μου σε έναν τόσον τραγικό σημείο όπως για την οικογένεια στην Ελλάδα. Κάπως έτσι η φλόγα σβήνει, τζιαι η άτυπη εξορία μοιάζει ξανά η μόνη λύση που μπορεί να δουλέψει τζιαι για τα θκυο μέρη.

Τον Σεπτέβρην έγραφα ότι αφήνω πίσω μου την Κύπρον για πάντα, όι απαραίτητα σαν φυσικόν χώρον -μακάρι όι, αλλά ακόμα φοούμαι μιαν αναγκαστικήν επιστροφήν- αλλά σίουρα σαν την ιδέα ότι ένι κάπου που ανήκω.

Τότε, έναν μεγάλον μέρος της αποξένωσης μου που την Κύπρο είσιεν να κάμει με την σεξουαλικότηταν μου - με διάφορους τρόπους. Κυρίως είσιεν να κάμει με το πώς με το να ζήσω μακριά που την Κύπρο για θκυο-θκυόμιση χρόνια εκατάλαβα ξαφνικά ότι η ζωή μου ως τότε ήταν πολλά πιο καταπιεστική απ’ ότι ενόμιζα, τζιαι ας επίστευκα τότε ότι ήμουν στην πρωτοπορία της αναρχοκκουίαρ επανάστασης της ανατολικής Μεσογείου. Έν ξέρεις τες αλυσίδες σου αν δεν δοκιμάσεις να περπατήσεις.

Το πκιο δύσκολον κομμάτι τζιείνης της επίσκεψης στην Κύπρο ήταν ότι ετόλμησα να μιλήσω στην οικογένεια μου για την σχέση μου. Ενός χρόνου τότε - η πιο μακροχρόνια σχέση μου τζιαι η πιο συναισθηματικά στενή τζιαι ουσιαστική. Για μήνες εσκότωννεν με μέσα μου που έν εμπορούσα να την μοιραστώ με τα άτομα που κατα τ’ άλλα εθέλαν να μαθαίνουν νέα μου σε εβδομαδιαίαν βάσην. Έθελα να το ξέρουν, για να τελειώνουμε με τον ψευτοδιάλογον Ίντα νέα; — Ε, τα ίδια, αλλά τζιαι γιατί νναι, έχω την απαίτηση οι γονιοί μου να μοιράζουνται την ευτυχίαν μου τζιαι να την υπερασπίζουνται αν κάποιος την αμφισβητά. Το ότι εν τόσον δύσκολο για έναν γκέι πλάσμαν να παραδεχτεί τούτην την απαίτηση στον εαυτόν του πρώτα, τζιαι μετά πάρακατω εν που μόνον του χαρακτηριστικόν.

Εν τέλει, η αποκάλυψη της σχέσης εγίνηκεν την τελευταίαν στιγμή, ώστε να μεν τους δώκω την ευκαιρία να αντιδράσουν αμέσως, αλλά να προλάβω να φύω που την Κύπρο πρώτα. Δικαίωμαν μου. Είχα πιο ψηλές προσδοκίες - το τι άκουσα τες επόμενες μέρες ήταν αρκετά λλιόττερον απ’ ότι έθελα, τζιαι ας μεν ήταν ανοιχτά απορριπτικόν. Ήταν απλά ανοχή. Όι, ήταν ακόμα σιειρόττερον. Ήταν η συνειδητοποίηση ότι το τραυματικόν κκάμινκ άουτ στην εφηβεία εξιάστηκεν - ότι τζιείνος ούλλος ο πόνος τζιαι το θάρρος τότε έν εσημαίναν τίποτε στο τέλος της ημέρας. Το πρώτον που άκουσα ήταν ότι απλά υποψιάζουνταν ότι ίσως να είμαι (ακόμα;) γκέι. Όντως, που την εφηβεία εν εξαναμιλήσαμε για τίποτε προσωπικό. Έν ερωτήσαν ποττέ, έν ετόλμησα πιο πριν να μιλήσω για άλλες σχέσεις. Ήταν επίσης η εξορία για το καλόν μου: “ε, φαντάζουμαι εννά μείνεις Γερμανίαν, έννεν” τζιαι “ποιοι το ξέρουν στην Κύπρο; Έννεν ανάγκη να το μάθουν άλλοι”. Τζιαι στο τέλος, οι θκυο τους τοποθετήσεις που εκφράσασιν ξεκάθαρα τζιείνο που συνήθως μεινίσκει σαν υπονοούμενο: “έν θέλω να υπερασπιστώ τούντο πράμα στον κόσμο, γιαυτόν μεν το λαλείς στην Κύπρο - τζιαι έν χρειάζεται να το ψάξω τζιάλλον (σε πρότασην μου για συμβουλευτικήν αγωγή για γονιούς ΛΟΑΤ ατόμων) τζιαι το σιειρόττερο εγιώ εννά χαρώ να σε δω επιτυχημένον επιστήμονα.

(Για το τελευταίον, για τες απαιτήσεις πάνω στον κουίαρ κόσμο να επανορθώσουν για την ππουστοσύνην τους με το να εν εξαιρετικά επιτυχημένοι σε κάτι άλλον που θεωρείται ότι έσιει κοινωνικήν αξία, εννά ξαναγράψω. Έν το πιο μεγάλο θέμα που δουλεύκω με σύμβουλο, τζιαι πρόσφατα εδανίστηκα έναν βιβλίο που φαίνεται να ασχολείται ακριβώς με τούτον το κοινωνικόν φαινόμενο τζιαι σκέφτουμαι να το κάμω ριβιού κεφάλαιον-κεφάλαιον όσον το θκιαβάζω. Ίσως τζιείνα τα πποστ να τα γράψω στα εγγλέζικα όμως.)

Έν εγίνηκεν πκιο εύκολο το κκάμινκ άουτ επειδή το έκαμα για δεύτερη φορά τον Σεπτέβρη. Που τότε, εμεσολάβησεν ο χωρισμός. Ακόμα μια διαδικασία σε εξέλιξη, για μέναν τουλάχιστον τζιαι οι λεπτομέρειες έν έχουν θέση σε έναν δημόσιον μέσο όπως το μπλοκ. Για εφτομάες ολόκληρες απόφευγα την καθιερωμένη κλήση για να πω τα νέα μου. Έθελα να πω για τον χωρισμό, αλλά έσιει το ίδιο βάρος με το κκάμινκ άουτ. Εχώρισα με τον φίλο μου πάει να πει νναι, είμαι ακόμα γκέι. Σημαίνει ακόμα κάτι σιειρόττερο, ότι εννά ‘χουν την ευκαιρία να μοιραστούν μαζίν μου πώς νιώθουν για τούτον. Αφού δεν εμοιράζουνταν την χαράν μου όταν ήμουν σε τούτην την σχέση, τι θα μοιραστούν τωρά που ετέλειωσε; Γιατί να πρέπει να υποστώ το να μάθω αν τυχόν ίσως τωρά σιαίρουνται; Αν ανακουφιστήκαν; Ίσως ότι εν μια καλή ευκαιρία να ισιώσω τωρά; Ή έστω να αφοσιωθώ στην καριέραν μου χωρίς αντιπερισπασμούς τζιαι να γινώ ένας επιτυχημένος επιστήμονας που έν θα έσιει προσωπική ζωή;

Αν δεν μπορούν να καταλάβουν ότι τζιαι οι γκέι αγαπούν, μπορούν να καταλάβουν ότι πονούν άμαν χάννουν κάποιον;

Τούτη ήταν η τρίτη φορά που ήρτα πίσω στην Κύπρο που τότε που έφηα (ψιλο-)μόνιμα. Η πρώτη φορά ήταν κάτι που επερίμενα με ανυπομονησίαν. Η δεύτερη φορά ήταν όταν εξεκίνησα να σκέφτουμαι ότι έννεν πλέον τόπος που θέλω να κάτσω για παραπάνω που λλίες εφτομάες.

Φέτος, που την ώρα που έκλεισα τα εισιτήρια μου τζιόλας ένιωσα να πνίουμαι. Στα κυπριακά λαλούμεν ανάθθεμαν την ώραν, στα αγγλικά εν dread. Με το που έφτασα Κύπρο, έξερα ότι θέλω να πιάσω το πρώτον αεροπλάνο να πάω πίσω.

Πάντα έξερα ότι η αγάπη μου για την Κύπρον εβασίζετουν πάνω σε έναν προοδευτικόν τζιαι επανενωτικόν φαντασιακόν που εμοιράζουμουν με λλία τζιαι καλά πλάσματα. Η ιδέα της επανένωσης επέθανεν έναν αργόν τζιαι βασανιστικό θάνατο, τζιαι την τελευταίαν της πνοήν άφηκεν την το 2017, ακόμα τζιαι αν μας επήρεν λλία χρόνια να το δεχτούμεν. Για την ιδέα της προοδευτικότητας, νομίζω η πανδημία ήταν η χαριστική βολή. Η πολιτική αποτυχία ήταν τζιαι σε επίπεδο επίσημης πολιτικής, τζιαι κινηματικής. Εμφυλιακή κατάσταση. Πλέον σσιήζουμεν βιβλία τζιαι τζιυνηούμεν δασκάλους με πειθαρχικά. Έχουμεν στρατόν στον δρόμο να κάμνει περιπολίες. Βάλλουμεν τζι άλλα συρματοπλέγματα.

Μα έννεν μόνον πολιτική η αποξένωση. Ούτε στο χωρκόν, ούτε στην πόλην έν νιώθω ότι η ποιότητα της ζωής εν καν ανεχτή, πόσον μάλλον κάτι που εννά το εθκιάλεα. Άβολη, επικίνδυνη. Αυτοκίνητα παντού, απόλυτη εξάρτηση. Αέρας αποπνικτικός. Ηχορύπανση. Ούτε μια πλατεία, ούτε μια συστάδα δέντρα να κάμουν λλίην σκιάν.

Μα το dread έν το ένιωθα για τούτα. Τούτα ήταν τα αναπάντεχα τζιαι εν στην πράξην που τα εκατάλαβα.

Που την μέρα που έκοψα τα εισιτήρια ως τωρά, ο φόος μου ήταν ένας. Όσον έζιουν στην Κύπρον ενόμιζα ότι έκαμνα μιαν ζωήν open and proud. Ήμουν άουτ που τα 16 σε άμεσην οικογένεια, ούλλους τους φίλους τζιαι συναδέλφους. Ενόμιζα ότι τζιείνον το κεφάλαιον έκλεισε. Όταν επήα Γερμανίαν όμως εκατάλαβα πόσον έφορτ ήταν να είμαι άουτ στην Κύπρο, τζιαι πόσον περιορισμένον ήταν το άουτ μου. Νναι, είπα των γονιών μου ότι είμαι γκέι στα 16. Μετά που ούτε έγινεν τότε, για 12 χρόνια εν εξαναμιλήσαμε για το θέμα. Όσον ήμουν σίγκολ, δηλαδή στην Κύπρο που θκυο άντρες έν μπόρουν να στερκόσουν σχέση επειδή πρέπει να χώννουνται που ούλλους τζιαι να κάμνουν παράλληλη ζωή, ήταν εντάξει. Στην Γερμανίαν όμως μπόρεις να ερωτευτείς τζιαι να χτίσεις μιαν ουσιαστικήν σχέση. Που τζιείνες που σε μια φάση χρειάζεται να το πεις της μάνας σου να το ξέρει. Έναν χρόνο εκράτησαν την κρυφή που την οικογένεια μου, κόντρα σε ούλλα τα πιστεύω μου για το θέμα. Ήμουν σε άλλην ήπειρο τζιαι η Κύπρος ακόμα εκαταπίεζεν με. Εμέναν που ενόμιζα ότι ήμουν στους 1 στους 10 γκέι στην Κύπρο που εν άουτ παντού.

Το ταξίδιν όμως εβοήθησεν με να ξεκαθαρίσω ότι η Κύπρος πλέον έννεν τζιείνη η φανταστική ιδέα που είχα. Όσα τζιαι αν μου επρόσφερεν, πιο πολλά με εκαταπίεσεν. Το χρέος μου έφκαλα το. Τζιαι στες εκλογές εψήφιζα, τζιαι στα κινήματα εσυμμέτεχα, τζιαι άρθρα έγραψα, τζιαι σε πορείες εκατέβηκα. Αθθύμουμαι το παλιόν I’m a Cypriot, not a martyr. Κανεί, yeter. Έν χρειάζεται να κρύφκουμαι πκιον, ούτε να βάλλω την Κύπρον πάνω που μέναν.

Μετά που τούτον το ξεκαθάρισμαν, ξεκινούν τα δύσκολα. Αποφοιτώ, τζιαι τίποτε εν μου εγγυάται ότι έν θα χρειαστώ να έρτω πίσω επειδή έν έχω πρόσβαση στο γερμανικόν safety net. Πλέον όμως θα ένι η απόλυτη θυσία. Γιαυτόν τούτον το πποστ μπαίννει για να μου θυμίζει το πώς ήταν έστω τζιαι προσωρινά να είμαι πίσω στον ξερότοπον.