Τες προάλλες έγραψα στα γερμανικά κάτι λλία για τες εντυπώσεις μου που το πρώτον Πράιτ που επαρακολούθησα εχτός Κύπρου. Συνοπτικά, ήμουν αρκετά απογοητευμένος επειδή η πορεία που την μιαν ήταν πλήρως αποπολιτικοποιημένη τζιαι που την άλλην ήταν επίσης εντελώς σεμνότυφη - σε βαθμό που όι μόνον έν υπήρξεν ιδιαίτερη έκφραση κουίαρ σεξουαλικότητας πέραν που καμιά σαρανταρκά άτομα (μέσα σε 250 σιιλιάες) ντυμένα με ρούχα μοτόρας τζιαι μάσκες σσιύλλου (που εν μέρος του κκινκ της υποταγής, μαθαίνω), αλλά ούτε καν γκέι ζευκάρκα να κρατούν σιερκές.

Ήταν δηλαδή το εμπορικόν πράιτ στην σειρόττερην του μορφήν· ατέλειωτες ώρες να βλέπεις να ρέσσουν που ομπρός σου διαφημίσεις είτε τραπεζών, είτε λογιστικών οίκων, είτε συνδρομητικών προϊόντων όπως το Spotify, είτε προτεστάντικων επισκοπών, είτε ούλλων των κομμάτων εκτός των ναζί του AfD.

Την επομένην στην δουλειάν, όταν οι στρέιτ-σις συναδέλφοι μου ερωτήσαν με πώς μου εφάνηκεν τζιαι τους είπα ότι απογοητεύτηκα κάπως. Ήβραν το παράξενον. Τζιείνοι είπαν μου, ήταν η καλύττερη εμπειρία της ζωής τους τζιαι επεράσαν τέλεια. Εξεκίνησα να αναρωθκιούμαι για ποιους ένι το Πράιτ του Βερολίνου στο τέλος της ημέρας.

Κάτι μέρες μετά έμαθα ότι έν είμαι ο μόνος με την ίδιαν απορίαν. Είδα κάπου να σχολιάζεται μια συλλογή υπογραφών για την προστασίαν, τάχα, της παιδικής ηλικίας που τα σεξουαλικά έκτροπα στο Πράιτ του Βερολίνου το 2022. Απ’ ότι καταλάβω εν μια καμπάνια των ναζί του AfD με σκοπόν την απαγόρευση του πράιτ μέσα που το πρόσχημαν του ότι εν γεμάτον που φετιχιστές που επιδίδουνται σε δημόσια γαμήσια.

Φουλ παραπληροφόρηση με φωτογραφίες που άλλους τόπους τζιαι χρονιές βέβαια γιατί όπως έγραψα, ανάθθεμαν αν είδα 40 άτομα με στολές φετίχ μέσα σε εκατοντάες σιιλιάες κόσμον, τζιαι ούτε κόσμον να φιλιέται εν είσιεν, πόσον μάλλον να γαμιέται. Ακόμα τζιαι το ρεπορτάσς του queer.de που στολίζεται που μιαν φωτογραφίαν που φετιχιστές χωρίς φανέλλες κάμνει το ίδιον πράμαν - η φωτογραφία εν που το 2019 αλλά έν σου το λαλούν.

Για να το πάρω πίσω όμως, τα σχόλια είχαν να κάμουν με τους γκέι τζιαι λεσβίες που υποστηρίζουν την καμπάνια τζιαι που επίσης πιστεύκουν ότι έν πρέπει να υπάρχει κόσμος με στολές φετίχ στο πράιτ ούτε γεννικά οτιδήποτε σεξουαλικόν (με τον καθέναν να τραβά τες γραμμές αλλού, αφού για κάποιους στα σχόλια ακόμα τζιαι οι drag queen καθαυτές εν “σκληρή πορνογραφία”) γιατί πρέπει να μπόρουν να έρκουνται μωρά στες πορείες τούτες.

Μεινίσκει μου λοιπόν τζιαι εμέναν τζιαι των υπόλοιπων σχολιαστών η απορία λοιπόν, για ποιους εν το πράιτ τελικά; Έχω την εντύπωση ότι ένι μάλλον για τα μωρά στρέιτ υπαλλήλων της PwC.

---

Τζιαι μιλώντας για τούτην την εσσώ-ΛΟΑΤΙΚήν διαμάχην για το ποια εν τα όρια μεταξύ καλών γκέι τζιαι κακών αδερφών, τζιαι το ποιοι δικαιούνται να πηέννουν στο πράτι τζιαι ποιοι πρέπει να κάμνουν ό,τι κάμνουν στο κρεβάτιν τους αλλά να μεν προκαλούν, τούντες μέρες είχαμεν τζιαι την κήρυξην κατάστασης έχταχτης ανάγκης για την ευλογιάν των πιθήκων.

Πιστεύκω ότι έν μπορεί να γίνει κατανοητή η διάσταση των πραμάτων χωρίς γνώσην του γενεαλογικού τραύματος που την πανδημίαν του HIV γύρω στο ‘80. Παρόλον που εγιώ δεν έζησα τζιείντην εποχήν, το τραύμαν, η αντροπή, ο φόος, τούτα ούλλα επαράσαν που γενιάν σε γενιάν -είτε άμεσα, είτε μέσα που την κουλτούρα- τζιαι εκαθορίσαν την ψυχολογικήν μας ανάπτυξην. Σαν τζιαι μέναν ως σχετικά πρόσφατα, πάρα πολλοί νεαροί γκέι παθθαίνουν πανικόν μετά που κάθε φοράν που κάμνουν σεξ, ακόμα τζιαι αν έν υπήρχεν οποιονδήποτε ρίσκον στην συνεύρεσην τους. Σαν αντίδραση σε τούτον τον συνεχήν φόον, πολλοί γκέι αναπτύξαν τοξικές μορφές τούτου του τραύματος· τοξικές δηλαδή σε βαθμό που εκφράζουν μίσος προς όσους έχουν πολλαπλούς σεξουαλικούς συντρόφους ή ακόμα τζιαι προς τζιείνους που χρησιμοποιούν PrEP ώστε να μπορούν να έχουν πολλαπλούς συντρόφους χωρίς το ρίσκο του HIV (δηλαδή που τζιαμαί που ήταν ενάντια σε μια συμπεριφοράν με αυξημένον ρίσκο, εβρεθήκαν να εν ενάντια στο φάρμακο που εξουδετερώνει το ρίσκον αλλά συνεχίζει να επιτρέπει την -πλέον ασφαλήν- συμπεριφοράν).

Κάπου δαμαί έρκεται τζιαι τούτη η νέα επιδημία που φαίνεται για την ώραν, τουλάχιστον στην Γερμανίαν, να μεταδίδεται κυρίως που άντρες που κάμνουν σεξ με άλλους άντρες. Στο Βερολίνον για παράδειγμαν, που εν η πιο επιβαρυμένη πόλη της Γερμανίας, νομίζω η αναλογία ένει γύρω στα 700:1 άντρες:άλλα φύλα την στιγμήν που το γράφω τούτον, τζιαι οι χώροι μετάδοσης εν κυρίως χώροι διασκέδασης για γκέι άντρες.

Υπάρχουν όμως ξανά τούτες οι φωνές μέσα που την κοινότηταν, όπως τζιαι για τα “σσιυλλούθκια” στο πράιτ, που λαλούν ότι τούτη η αρρώσκια εν η τιμωρία για τους κακούς γκέι που γαμιούνται κάθε μέρα με άλλον στο κλαπ. Δυσανάλογες, υπερβολικές αντιδράσεις. Μιλούμεν τωρά για μιαν ασθένειαν που ούτε στο ελάχιστον έν έσιει την καταστροφικήν προοπτική του AIDS όπως ήταν το 80 τζιαι για την οποίαν υπάρχει ήδη εμβόλιο για πρόληψη (τζιαι που απλά εσταμάτησεν να διατίθεται ευρέως επειδή εν υπήρχεν η ανάγκη τες τελευταίες δεκαετίες).

Οι υπηρεσίες υγείας που την άλλην, κάποτε άτσαλα, εκάμαν πιστεύκω το λογικόν· ο διαφωτισμός τζιαι οι προσκλήσεις για εμβολιασμόν στοχεύκουν κυρίως τους άντρες που κάμνουν σεξ με άντρες. Κάποιοι όμως βρίσκουν την στόχευση του εμβολιασμού τζιαι της ενημέρωσης προς εμάς ομοφοβικήν. Σύμφωνοι ότι μπόρει να γινεί με ομοφοβικόν τρόπο, τζιαι εννοείται ότι έν πρόκεται για “ασθένειαν των γκέι” με τον ίδιον τρόπο που ο HPV έννεν “ασθένεια των γεναικών” τζιαι όπως ο HIV επίσης έννεν “ασθένεια των γκέι”, αλλά προφανώς μια ασθένεια που μεταδίδεται με την στενήν σωματικήν επαφήν εννά διασπαρεί πολλά πιο εύκολα μέσα σε πληθυσμούς που έρκουνται σε στενήν σωματικήν επαφή με πολλά διαφορετικά άτομα.

Hauptsache¹, φέρτε εμβόλια του κόσμου. Με το shaming έν κάμνεις υγειονομικήν πολιτικήν.

Heute war Christopher Street Day (Deutschlands LGBT Pride) in Berlin. Für mich war dies das erste Pride, das ich seit 4 oder 5 Jahren besucht habe und das erste insgesamt aussßer Zypern.

Ich hatte nicht geplant, teilzunehmen. Heute früh habe ich an einer Gedenkfeier für einer gestroben schwulen Bekannte teilgenommen. Dort, ein Freund von mir, hat mich empfehlt, zusammen zum CSD zu gehen.

Wir haben einen schönen Platz an der Anfang der Parade gefunden und habe die Leute vorbei laufen sehen.

Ich fand die Parade ein bisschen langweilig. Sie fühlte sich wie eine vierstündige Werbepause mit sehr laut meistens-Techno Musik. Fast keine Firma oder Organisation war auf queere Menschen fokussiert. Sie waren große Konzerne wie Commerzbank oder Ernst & Young.

Es hat mich überrascht, wie de-sexualisiert es war. In vier Stunden, ich habe nur zwei schwulen Paaren, Hand zu halten gesehen. Es war weniger Nacktheit als einem normalen Tag im Berlin.

Alles in allem, es war wie eine Corporate Party mit Musik die ich nicht mag, und eine dünne Folie aus Gay Ästhetik, aber ohne schwulen Sexualität.

Ich glaube, ich bin jedoch zu negativ. Dies war nicht geplant, und ich bin mehr kritisch, wenn etwas nicht geplant ist.

Το The Way He Looks εν το λοκκούμι που σερβίρουν δίπλα που τον καφέν σου. Απλόν, γλυτζίν, όσον πρέπει.

Η βραζιλιάνικη ταινία του Ντανιέλ Ριμπέιρο (Daniel Ribeiro) ξεκινά με θκυο έφηβους, την Τζιοβάνα τζιαι τον Λεονάρτο να διαγωνίζουνται για το ποιος βαρκέται παραπάνω στο σκολείον. Μια εμπειρία τόσον οικουμενική, που επερίμενα να τους δω να σκαλίζουν ΒΡΚΜΕ στα θρανία τους.

Που την πρώτη σκηνήν υπάρχουν χιντς, αλλά σύντομα επιβεβαιωνούμαστε. Ο Λεονάρτο εν διαφορετικός. Εγεννήθηκεν χωρίς την όρασην του, τζιαι η Τζιοβάνα εκτός που φίλη του εν τζιαι βοηθός του.

Το καστ ολοκληρώνεται με την είσοδον του Γκάπριελ, του κλασσικού χαρακτήρα ενός μαθητή που μετακομίζει στην μέσην του εξαμήνου τζιαι που γίνεται το αντικείμενον του πόθου. Σε τούτην την περίπτωση, τόσον της Τζιοβάνας, όσον τζιαι του Λεονάρτο.

Το τι ακολουθεί εν το συνηθισμένο σενάριο ενός coming of age με τους χαρακτήρες να προσπαθούν να καταλάβουν ποιοι είναι τζιαι τι νιώθουν τζιαι να προσπαθούν άτσαλα να διεκδικήσουν την ανεξαρτησίαν τους που την οικογένεια τους τζιαι που το τι αναμένουν που τζιείνους τα άτομα του περίγυρου τους.

Η ταινία έν εστιάζει στο δράμα, αν τζιαι ξέρουμεν ότι υπάρχει. Ο Λεονάρτο παραείναι ερωτευμένος για να τον πειράξει πραγματικά το μπούλιγκ που γίνεται είτε μπροστά είτε πίσω που την πλάτην του (κυριολεκτικά, αφού οι μπούληες εκμεταλλεύκουνται ότι εν μπορεί να δει). Τούτον εν αναπάντεχα ρεαλιστικό κατά την γνώμη μου, αν θυμηθώ την πρώτην φοράν που ήμουν στην θέσην του Λεονάρτο, το περιβάλλον τζιαι οι αντιδράσεις του εννοιάζαν με τόσον λλίον. Η συνέχεια εν ήταν τόσον εύκολη, αλλά δικαιούται τζιαι ο Λεονάρτο τούτην την περίοδον της αθωότητας. Σαν κοινόν, δικαιούμαστεν τζι εμείς που τζιαι που έναν λουκκουμούιν να παν οι πίκρες κάτω. Εν χρειάζεται κάθε ταινία γκέι θεματολογίας να μας κάμνει την ψυσιήν μαύρην.

Υπάρχουν έναν-θκυο σημεία κριτικής που εν μπορώ να μεν αναφέρω βέβαια, αφού τα εσκέφτουμουν όσον ακόμα έβλεπα την ταινίαν. Ο ηθοποιός που παίζει τον Λεονάρτο (Ghilherme Lobo) τζιαι ο δημιουργός της ταινίας οι ίδιοι εν βλέποντες τζιαι έν ξέρω αν είχαν οποιαδήποτε επαφήν με την κοινότηταν των τυφλών στην Βραζιλία. Η ερμηνεία του Ghilherme ξεχωρίζει που τους υπόλοιπους νεαρούς ηθοποιούς στην ταινία, αλλά έν είμαι σε θέσην να πω αν μεταφέρει κάτι αυθεντικό όσον αφορά το κομμάτιν της όρασης. Σχετικά με τούτον εν τζιαι το περιβάλλον γύρω που τον Λεονάρτο. Στο σχολείον έσιει βοηθό, γραφομηχανή τζιαι βιβλία σε μπράιγ, τζιαι η διαδρομή που το σχολείο στο σπίτιν του έσιει πεζοδρόμιο. Ίσως για μέναν τούτα να θεωρούνται πολυτέλειες επειδή έτσι είναι στην Κύπρον, αλλά η ταινία σίουρα δια την εντύπωσην ότι ούλλοι οι χαρακτήρες που βλέπουμεν ζουν στα μέσα-ψηλά κοινωνικά στρώματα. Ίσως μόνον έτσι η ταινία να εμπορούσεν να αποφύγει τόσον πολλά το δράμα.

Όπως τζιαι να ‘σιει, σίουρα δέτε την! Αξίζει.